Zuid-Italië dag 4-7

Dag 4 dinsdag 10 oktober 2017 Napels.

Vandaag kopen we voor slechts 4.5 p.p. een ov-kaart voor metro , bus en de funicolare. We willen nog het een en ander zien dat verspreid over de stad ligt. We beginnen bij het museum Capdimonte. Dit museum ligt in het noorden van Napels, het bevat enkele Caravaggio’s, van Dijcks en zelfs een Warhol. De ligging in een park bovenop een heuvel is mooi. Helaas was het beter geweest om het museum aan het einde van de dag te bezoeken. Het blijkt dat de helft van de tweede verdieping waar een flink aantal topstukken hangen niet toegankelijk is tot 4 uur. Tezamen met de gesloten derde verdieping is het aanbod karig. De overwegend religieuze kunst is niet echt interessant.
Op ‘loopafstand’ van het museum, voornamelijk afdalend, ligt een ossuarium, het Cemetero de Fontanelle geheten. Het zijn overwegend schedels van aan de pest gestorven Napolitanen. Het ossuarium bevindt zich in een onder de berg uitgehouwen ruimte en is interessant genoeg om even gezien te hebben.
Met de metro reizen we daarna af naar het zuidwesten om uit te komen bij de boulevard. Helaas is men hier bezig met de aanleg van een oost-westlijn waardoor het hele gebied overhoop ligt.
Na een lekker theetje en een koekje gaan we met de funicolare naar boven om daar de gele lijn op te pikken. Onze volgende halte is het station Toledo waar je op de roltrap een mooi futuristisch beeld krijgt(Is moeilijk te omschrijven je moet het zien).
Van Toledo lopen we naar de laatste attractie van vandaag. Het prachtige oude theater van de Bourbons, San Carlo. Van de 30 mensen zijn wij de enige die geen Italiaans praten. Gelukkig neemt de gids de moeite om alles 2 keer te vertellen.
Moe maar voldaan ploffen we neer op het terras aan ons favoriete plein waar de Hamletsolist zijn spullen aan het opruimen is. We hebben Napels zeer intensief bekeken en beleefd. Het is een stad waar je als je het wat rustiger aan wilt doen, makkelijk een week kan doorbrengen aangezien je ook nog een dagje een eiland kan bezoeken.
’s Avonds eten we pizza bij onze onderburen, de dochter van de president(La Figlia del presidente).
Ik eet eindelijk de beroemde pizza frito, jawel een gefrituurde pizza. En hoe smaakt dat dan?? .....naar oliebollen. Ik heb na afloop het gevoel dat ik wel zes oliebollen op heb. Dit is de lekkernij van de Napolitaan. Rare jongens die Napolitanen.

Dag 5 woensdag 11 oktober 2017 Furore

“I love the smell of Naples in the morning”.
We zijn al helemaal gewend aan de stadsgeuren en -geluiden. Het kan ook zijn dat het lichaam wat meer rust nodig had. In ieder geval slapen we bijzonder goed ondanks het geopende raam.
Lucio’s specialismes zijn de yoghurt en de croissants. Een eitje behoort niet tot het repertoire. Ook kaas en worst hebben we niet gehad. We moesten het met 6 verschillende jams doen.
Lucio bestelt voor ons een taxi die wel voor 20 euro naar het vliegveld gaat.
Bij budget hebben ze een Opel Corsa klaarstaan. Wonderwel passen in de achterbak 2 grote koffers en 2 stuks handbagage.
We rijden richting Amalfikust, een van de mooiste kustroutes van Europa. Onze eerste stop is het dorpje Vico Equence. Het is zoals alle dorpjes hier mooi tegen de rotsen aan gelegen maar het is niet een van de hoogtepunten. De tweede halte is het zeer toeristische Sorrento. Het is er wel heel druk met toeristen maar het is ook echt wel leuk om doorheen te wandelen. Sommige straten zijn net zo smal als in Napels met het verschil dat hier alleen toeristenwinkels zijn.
We vervolgen onze tocht met een buitenbocht richting Positano. Het parcours is zeer bochtig waardoor het lastig is om de schoonheid van de omgeving mee te krijgen. De rotsen zijn steil, het water is prachtig azuurblauw en de dorpjes schitterend gelegen maar spaarzaam kun je het bewonderen. Af en toe stoppen we de auto op wat onhandige plaatsen om een foto te maken maar echt vrij zicht is er dan niet.
Bij Positano blijkt hoe moeilijk het is om je auto kwijt te kunnen. Langs de kant van de weg staat alles vol met auto’s voor bewoners van de stad. Je kunt het erop wagen maar er is een wegsleepregeling van kracht. Het is 4 uur en we besluiten om Positano op een andere manier te bezoeken. We rijden nu maar naar Furore waar onze B&B ligt. Hier begint het lastigste traject van de autorit. Het eerste stuk is zo steil dat ik de koppeling in de 1 houdt. De bochten zijn scherp en onoverzichtelijk. Als we met drie auto’s stuiten op een school die uitgaat(ook hier haalt iedereen zijn kind op met de auto), zitten we even vast. Er komen nl. ook 2 auto’s van de andere kant. We spelen een spelletje Rush hour waarna we weer door kunnen. Onze B&B, La Mela Blu, is niet echt goed zichtbaar maar Maps.me had het wel degelijk goed. Carmela heet ons hartelijk welkom.
We kijken uit over de azuurblauwe zee op ons zonovergoten dakterras. Helaas, als om 6 uur de zon de zee inzakt, zakt daarmee ook de gevoelstemperatuur.
’s Avonds eten we bij el Bacco 500 meter verderop. Het is wat duurder en qua hoeveelheid wat minder maar dat kun je verwachten in deze rijke streek.

Dag 6 donderdag 12 oktober 2017 Furore

We gaan vandaag proberen om de ronde van Amalfi te volbrengen. Het is de bedoeling om te wandelen naar Positano, vanaf daar met de veerboot naar Amalfi te gaan om dan met de bus weer voor de deur te stoppen.
Carmela heeft een heerlijk ontbijt voor ons waar de luie Lucio nog wel een puntje aan kan zuigen. Heerlijk vers stokbrood met kaas en gedroogde ham, een broodje met nutella en een chocoladebroodje. Het huis staat de gehele dag in de zon. Bij het ontbijt is het al behoorlijk warm maar met uitzicht op de Golf gaan we uiteraard niet klagen.
We starten de ronde van Amalfi te voet. Vanaf onze B&B moeten we een aantal trappen omhoog klimmen om uit te komen bij Bomerano alwaar de beroemde sendiero degli dei, het pad van de goden start.  De wandelroute is ongeveer 9 km. Om in Positano te komen moeten er nog 2 km extra worden gelopen. Het pad is redelijk breed en goed begaanbaar. Het is heerlijk zomers vandaag en gezellig druk met wandelaars. We moeten er niet aan denken dit in juli te moeten doen. Maar dat is eigenlijk met alles. Te voet heb je alle tijd om langs de steile kliffen naar beneden te kijken. We zien Praiano liggen en na 5 km ook het meer schilderachtige Positano.
Als we de laatste km naar beneden lopen over zo’n vermaledijde 1.5 stappen-trap beginnen de benen te trillen. We beseffen dat we aan een stuk door hebben gelopen. De conditie is verder prima maar de benen geven aan dat het wel genoeg is voor vandaag.
 In het dorpje, dat weer van die leuke smalle toeristische straatjes heeft, lunchen we. We lopen daarna helemaal naar beneden naar het strand en kopen alvast de veerboottickets naar Amalfi. Deze vertrekt om 15:30. We rusten lekker uit aan de boulevard. De boot vertrekt iets later dan gepland. Vanaf de veerboot krijg je nog een goed overzicht van Positano en even later van Amalfi. In Amalfi hebben we niet zo heel veel tijd. De bus gaat om 17:00, de volgende pas 2 uur later. Al met al hebben we aan een uurtje ruimschoots genoeg om het belangrijkste plein en de belangrijkste straatjes te zien en om een ijsje te eten.
Als de bus verschijnt, blijken we niet de enige te zijn die erin moeten. We staan achteraan en zien de bus steeds voller gepropt worden. Het zal toch niet dat ie zometeen gewoon zonder ons wegrijdt en dat we tot 7 uur moeten wachten. Plots wordt geroepen dat er nog een bus klaar staat. Nu zijn we een van de eerste die de bus in gaan en kunnen we gewoon heerlijk zitten. Het is mooi om naar de stuurmanskunsten van de chauffeur te kijken. Het is vaak millimeterwerk.
Om half zes hebben de we ronde van Amalfi volbracht. We hebben de hele dag zon gehad maar een nadeel t.o.v. juli is wel dat de avond snel valt en het rap afkoelt. Het was een heerlijke dag.
Voor het avondeten klimmen we nog een honderdtal treden omhoog. Het restaurant L’incanto heeft vanavond weinig gasten. Ook hier is het vrij prijzig. Ons gedeelde voorgerecht bestaande uit wat rucola, tomaatjes en mozzarella kost 11 euro. Maar als je een pizza neemt waar dezelfde ingrediënten opzitten, betaal je nog maar 8 euro en zit je helemaal vol.

Dag 7 vrijdag 13 oktober 2017 Civita

Gisteren waren we nog in dubio maar we hebben toch besloten om nog even Ravello mee te nemen.
We nemen afscheid van Carmela en gaan na een goed ontbijt op weg naar beneden. De weg naar beneden doet ons terugdenken aan Madeira. Ook daar waren de wegen kronkelig en de dorpjes langgerekt.
Ravello ligt niet aan de kust maar wat hoger. Om 10 uur is het nog rustig, we parkeren onder de duomo. Het pleintje en de straatjes zijn schattig. Verder naar boven toe ligt de villa Cimbrone, een bezoek waard. Het is een door een Engelsman in de 19e eeuw gebouwde villa met antieke tuin en ligt schitterend boven de kliffen. De tuin en de uitzichten zijn prachtig.
Na Ravello gaan we op weg naar de snelweg richting Civita; een dorpje aan de rand van het nationale park Pollino gelegen. Vlak bij dit dorpje ligt een mooie kloof waar we morgen gaan wandelen.
We rijden eerst nog 20 km over kronkelige wegen langs de Amalfikust. Leuk om gezien te hebben maar niet voor meer dan 2 dagen.
De snelweg rijdt lekker door. Verrassend genoeg wordt hier geen tol geheven. De omgeving is bergachtig en wordt langzaamaan wat kaler.
We arriveren om half 4 in Civita. Als we op het plein aankomen is het nog 200 meter naar onze B&B. Omdat er een parkeerplaats aanwezig zou zijn rijden we door een smal straatje. We zouden daarna naar rechts moeten maar de bocht is haaks en loopt dood. In de achteruit dan maar. Het is echter zo smal dat de auto de muur toucheert. We komen gelukkig zonder lakschade het straatje weer uit en parkeren de auto maar even bij de kerk.
Onze B&B bevindt zich in een 100 jaar oud huis. Het is een mooi huis met veel hout.
Onze gastvrouw spreekt Duits en helpt ons via een makkelijkere route de auto te parkeren.
Civita is vrij klein er wonen veel Albanezen die het dorpje ook gesticht hebben. Eens kijken of we ergens Albanees kunnen eten.