New England deel 3

Dag 7 dinsdag 25 september 2018

Overnachting: Bar Harbor Ocean KOA
Weer: zwaar bewolkt. ’s Middags regen.

Het voelde nog kouder aan dan gisteren. De koelkast stond uit maar het water is nog bevroren.
We rijden op tijd weg voor een rit van 250 km naar de ingang van Acadia National Park.
Een paar opvallende zaken bij het rijden:

·        De rood-wit-blauwe vlaggen (onze vlag) met open erop langs de kant van de weg.

·        Het rustige verkeer. Niemand haalt roekeloos in ondanks dat er met de vooral bergop trage camper, alle reden toe is.

·        De vele pompoenen voor de verkoop. Ze zijn al net zo vroeg met Halloween bezig als wij met Sinterklaas.

·        De brievenbussen langs de kant van de weg zonder dat je een huis ziet.

Omdat we lekker in de tijd zitten, brengen we een bezoek aan Augusta, de tweede hoofdstad van onze vakantie. Het is meer een stad dan Montpelier(met 1 l). Augusta heeft een houten fort, een kleurrijke hoofdstraat en een statig capitool. Leuk om even doorheen te lopen.
Rond 4 uur gaat het zoals voorspeld regenen. Ondertussen zijn we al in Acadia gearriveerd.
We krijgen 10% korting op de KOA-camping maar bij het noemen van de prijs van 90 dollar verschiet ik van kleur. De receptioniste ziet het en biedt direct wat goedkopers aan voor 65 dollar. Dat is nog steeds veul maar vooruit dan maar. We staan dan wel aan de oceaan.
De regen houdt aan tot diep in de nacht en het wordt warmer.

Dag 8 woensdag 26 september 2018

Overnachting: Seawell Campground South West Harbor
Weer: zwaar bewolkt/mistig. ’s Ochtends regen.

Bij het opstaan blijkt het al 18 graden te zijn. De temperatuur is prima alleen het is jammer dat het zwaarbewolkt is. Het is in het park ook behoorlijk mistig waardoor we het niet in volle glorie kunnen bewonderen.
We rijden naar het bezoekerscentrum om de camper daar achter te laten. Door het gehele park rijden shuttlebussen af en aan. Het park bestaat uit meerdere eilanden maar het hoofdeiland, Mount Desert Island bevat alle hoogtepunten. Vannacht logeren we aan de westkant van dit eiland en morgen aan de oostkant.
We nemen de shuttlebus naar Jordan Pond vanaf daar gaan we teruglopen naar het bezoekerscentrum. Wanneer is iets eigenlijk een pond en wanneer een lake?
Het is weliswaar droog maar het is erg mistig waardoor we de overkant van het meer/vijver/ven niet kunnen zien. Dit geeft wel mooie plaatjes. Van Jordan pond lopen we door richting Eagle Lake. Hier wordt het een hoop geklauter over stenen. Door de mist zijn de stenen glad geworden en dus gevaarlijk. Als ik wegglij, weet ik dat net op tijd goed te corrigeren. Bar lukt dat wat minder goed en valt wat ongelukkig op haar dij. Dat wordt een traditionele blauwe plek. Gelukkig kunnen we de weg vervolgen. Het glibberige pad komt uit op de ‘carriage road’; oude grindwegen die rond 1910 op kosten van Rockefeller zijn aangelegd. Deze grindwegen lopen lekker door. We lopen langs mooie vennetjes en herfstkleurige bomen. De wandeling is zo behoorlijk gevarieerd en met 12.5 km aan de lange kant. Rond half 3 zijn we terug bij de camper voor een uitgestelde lunch.
We rijden naar onze camping aan de zuidwestkant van het eiland. We zouden daar nog een wandeling kunnen maken bij de oceaan maar door de dikke bewolking is het beter om dit morgenochtend te doen. Nu maar hopen dat het wat opklaart. De weersvoorspelling is nog niet positief.

Dag 9 donderdag 27 september 2018

Overnachting: Blackwood Campground Otter Creek
Weer: Licht bewolkt daarna zonnig.

Het park ziet er vandaag heel anders uit. De mist is weg er zijn nu duidelijk wolken te onderscheiden. We starten de dag met een Great Short Walk bij de oceaan. Het is een leuke wandeling met mooie uitzichten over de oceaan. Er zitten hier ook meer vogels; het lukt zelfs om er een paar te fotograferen.
Het is handig om de camper weer bij het bezoekerscentrum te zetten. We gaan flink gebruik maken van de Shuttlebus. Eerst laten we ons afzetten bij een van de attracties; Sand Beach. Voor de Amerikanen is dat misschien bijzonder maar het is niet echt een hoogtepunt. Vanaf Sand Beach lopen we over het Ocean Path. Er gaan geruchten dat er walvissen gespot zijn. We turen in de richting en moeten concluderen dat een rots in de zee lijkt op de rug van een walvis. We raken kort in gesprek met 2 zussen die ook menen de walvissen (meerdere!) gezien te hebben. Als we vragen waar dat was, wijzen ze op de rots. Ze gaan uiteindelijk toch twijfelen aan hun waarneming.
Het volgende hoogtepunt is de Thunder hole maar daar moet je mazzel mee hebben. Bij harde wind en vloed wordend, kan het water een knal veroorzaken. Wij hebben echter geen harde wind. Integendeel, de zon schijnt nu volop en de wind is gaan liggen.
De kuststrook is hier behoorlijk rotsachtig en ruig; het maakt de wandeling de moeite waard. Bij Otter creek nemen we de bus terug noord naar Bar Harbor. We moeten even rennen om hem te halen. Maar het blijkt toch extra tijd te kosten. De buschauffeur is nog met haar hoofd bij een andere route en rijdt verkeerd. We moeten nu het halve eiland afrijden om in Bar Harbor terecht te komen. Bar Harbor is een liefelijk havenplaatsje. Liefelijk? En de Bar Harbor Butcher dan? Die is ergens hout aan het hakken, no worries.
We eten een ijsje; het blijkt een hele maaltijd te zijn. In Amerika verkopen ze geen kleine ijsjes.
We besluiten om nog een keer naar Jordan Pond te gaan. Zonder mist moet je op de achtergrond Bubble Rock zien liggen. Dit had net zo goed titty’s rock kunnen heten maar de Amerikanen houden het beschaafd.
We laten ons afzetten bij Bubble Pond en lopen in een uur naar Jordan Pond. Het is inderdaad een prachtig meer/ven. Met en zonder mist.
Tijd om naar de camping te rijden. We maken het haardhout op. Deze keer blijft het vuurtje lang aan.
Daarna laten we ons meezuigen in de Vietnamoorlog met de geweldige documentaireserie The Vietnam war.
Goodnight Saigon.

Dag 10 vrijdag 28 september 2018

Overnachting: Wassamski Campground Westwood
Weer: zwaarbewolkt daarna zonnig.

We verlaten het in prachtige herfstkleuren gehulde park om op weg te gaan richting het zuidwesten.
Highway 1 wordt het vandaag. Deze weg gaat langs de oceaan en moet wat aardige plaatsjes hebben. Het wordt een vrij lange rit maar qua vermoeidheid valt het gelukkig mee.
Het lijkt erop dat iedereen in Maine die een auto heeft er op uit is getrokken. Voor een dunbevolkte staat is het behoorlijk druk. Vooral de vele stoplichten houden op. Een rotonde maken is waarschijnlijk te duur. Ik heb ook het idee dat ze hier niet aan verkeerstellingen doen aangezien er soms maar een paar auto’s van de hoofdweg  door kunnen rijden. 
Omdat het weekend is, hebben we al een camping gereserveerd. Deze ligt een paar kilometer voor Portland, de grootste stad van Maine.
Rond de lunchtijd zijn we in Camden, een leuk stadje voor een kort uitstapje. De meeste stadjes in New England kenmerken zich door de aanwezigheid van een witte baptistenkerk, een aantal grote uit rode bakstenen opgetrokken huizen en een kleurrijke hoofdstraat.
Camden voegt daar een leuke haven aan toe.
We rijden nog even door de drukte waarna het gelukkig wat sneller gaat. We hebben een hele korte stop in Wiscasset. Volgens het internet was dit een aardige plaats maar het hoogtepunt blijkt een snackbar te zijn waar een hele lange rij mensen wachten op de lekkerste lobsterroll van de staat? Maine staat bekend om de kreeftvangst.
Ondertussen is de zware bewolking weg en hebben we de rest van de dag zon. Een vleugje Indian summer, al zal het daarvoor wat warmer moeten zijn.
Een laatste stop hebben we in Bath, dat de gebruikelijke ingrediënten heeft van een Nieuw-Engels dorpje. De chocoladekerk verdient wel een extra vermelding. Het is net of deze van chocola is gemaakt.
Om 5 uur rijden we de camping op. Mooi op tijd om nog buiten aan een prachtig spiegelend meer te genieten van een biertje en een cider.
’s Avonds eten we boerenkoolstamp met rookworst. Nee, dat hebben we niet uit Nederland meegenomen; het lag gewoon in de supermarkt.