Zuid-Italië dag 12-15

Dag 12 woensdag 18 oktober 2017 Le Castella

Dit wordt onze langste rijdag. We logeren vanavond in Le Castella om daarna door te rijden naar het nationale park della Sila. Onderweg pakken we nog 2 plaatsen mee. De eerste is Gerace. Alweer een middeleeuws dorpje. Maar volgens de Michelingids moesten we dat toch zien. Helaas voor ons voegde dit dorpje niet veel toe.
De tweede stop in Stilo was beter. Hier bezoeken we la Cattolica, een Byzantijnse kerk die door Escher is gelithografeerd.
https://www.google.nl/search?biw=1347&bih=642&tbm=isch&sa=1&q=escher+la+catolica+stilo&oq=escher+la+catolica+stilo&gs_l=psy-ab.3...10837.11753.0.12299.6.6.0.0.0.0.100.576.5j1.6.0....0...1.1.64.psy-ab..0.0.0....0.adj4c_8hu1c#imgrc=7kBW7ussOgRohM:&spf=1508410751425
 

Het is een schilderachtig klein kerkje in een aardig bergdorpje.
Omdat er wat ruimte over is, kan ik hier even uitweiden over het Italiaanse rijgedrag. Op de snelweg moet je oppassen voor laagvliegers. Er zijn er bij die met 200 km per uur komen aanrijden. Ze knipperen met hun lichten zodat je weet dat je het niet in je hoofd moet halen om in te halen. Bumperkleven is heel gewoon en als je te lang bezig bent met inhalen, krijg je lichtseinen. Het inhalen gebeurt dan ook nog eens niet helemaal op eigen helft. Regelmatig zoek ik de ruimte rechts op.
Buiten de snelwegen houdt bijna niemand zich aan de verkeersregels. Nu moet ik ook toegeven dat de maximale snelheden per 100 meter kunnen verschillen en ze dan ook wel erg laag liggen maar als ik met 90 per uur rijdt daar waar je 70 mag, word ik aan alle kanten voorbij gesneld. In de dorpjes mag je 50 maar als we in Riace zijn(de vindplaats van de bronzen beelden), lijkt het erop dat de i is weggevallen. Ze rijden er met meer dan 100 per uur doorheen terwijl er toch ook wel mensen moeten oversteken.
Als we in een rijtje van 8 achter een vrachtwagen zitten, wordt er vanaf positie 7 ingehaald. Uiteindelijk is de automobiliste met gevaar voor eigen en andermans leven op positie 3 gekomen waarbij wij ook even aan de kant werden geduwd. Je denkt dan dat de inhaalrace verder gaat maar plots slaat ze linksaf en blijkt de hele inhaalrace voor niets te zijn geweest. Rare meisjes die Italiaansen.
Om half 5 zijn we in El Castella. Wat de naam doet vermoeden klopt ook. Het prachtig in het water gelegen kasteel is de enige bezienswaardigheid. Vlak naast het kasteel zien we op een terras de ondergaande zon de zee invallen. Met een biertje en een ijsje klinkt dat als het paradijs maar dan hadden de steekvliegen weg moeten blijven.
’s Avonds een lekker stuk zwaardvis gegeten in de trattoria Da Mario. Zijn pizza’s zullen vast ook lekker zijn geweest. Er is zelfs een bierkaart aanwezig met daarop lekkere artisanale biertjes.

Dag 13 donderdag 19 oktober 2017 Palumbo

We trekken vandaag de natuur in. We hebben een skioord uitgezocht midden in het nationale park della Sila. Het is hier wat frisser maar dankzij de zon is het met 15 graden nog net te doen in een T-shirt. We logeren in het hotel Palaghiaccio, vlak bij het lago Ampollino. Aan de sleutel hangt een schaats. Als we het woord Palaghiaccio opzoeken, snappen we de sleutelhanger. Het betekent schaatsbaan. Het hotel blijkt over een overdekte schaatsbaan te beschikken. Zou hier Enrico Fabris ’s winters geoefend hebben?
We hebben ons op het internet voorbereid. Op de site van het nationale park staan allerlei gps-wandelingen die zo te downloaden zijn. We kunnen deze wandelingen inladen op het basiskamp, het gps-programma waarmee je de routes kunt bekijken. Vanuit het hotel kunnen we een rondwandeling van 10 km maken. Dat lijkt ons prima om mee te beginnen. We zetten de wandeling op de GPS en gaan aan de wandel. Een nadeel is wel dat we niet weten wat de wandeling ons brengt. Het blijkt een vrij pittige boswandeling te zijn waarbij we 350 meter steil stijgen en uiteraard ook weer dalen.
Het bos is mooier qua herfstkleuren dan in de Aspromonte. We zien weinig dieren. We zien wel aardig wat vogels maar de afstand blijft groot. Net als in Laos zijn alleen de schuwe exemplaren overgebleven.
Aan het hotel is ook een restaurant verbonden. De prijzen zijn er laag en het eten is goed. De eigenaar probeert qua communicatie er het beste van te maken. Met onze paar woordjes Italiaans en google translate lukt het ons om een beetje te babbelen. Zo leggen we uit dat Porcini bij ons pane di scoiattolo heet. De tv op de achtergrond zorgt ervoor dat ons Italiaans beter wordt.

Dag 14 vrijdag 20 oktober 2017 Palumbo

De nachtrust was zeer goed. Het is hier dan ook heerlijk stil.
De wandeling van gisteren was toch behoorlijk zwaar waardoor we de 8 uur hebben volgemaakt.
Het ontbijt is het beste tot nu toe. Eitjes moet je hier niet verwachten maar met kaas en ham, vers brood en wat zoetigheid zijn we zeer tevreden.
We hebben 3 wandeldagen ingepland. Vandaag dag 2.
We hebben 3 gps-wandelingen aan elkaar geknoopt waarmee we een rondwandeling van bijna 19 km hebben.
Als we om 10 uur in de auto stappen geeft de thermometer 5 graden aan maar de temperatuur zal snel oplopen.
We rijden langs het stuwmeer Ampollino, dat door de lage waterstand niet heel mooi is, naar het dorpje Ciricilla. De wandeling is prachtig. Het begin en eind doen aan Zwitserland denken met mooie groene weides en veel koeien. De bossen zijn prachtig van kleur. De zwaarte valt gelukkig mee. We klimmen wel van 1400 naar 1650 meter maar dat gaat vrij geleidelijk. Gisteren was het echt een stuk steiler. Ook vandaag weer veel vogels die voor ons op de vlucht slaan maar verder geen dieren gezien. Ook geen wandelaars trouwens.
Het is ook vandaag goed te doen in een T-shirt. Het is tussen de 13 en 16 graden. Aan het eind van de wandeling wordt het door de bewolking wel wat frisser. Het pad was dank zij de gps zeer goed te volgen.
’s Avonds eet ik een heerlijk zalmforelletje in ons hotel.

 Dag 15 zaterdag 20 oktober 2017 Palumbo

We willen nog wat meepakken van de noordkant van het park. Daarvoor rijden we in een klein uurtje naar het bezoekerspark in Cupone. Je zou verwachten dat het op een prachtige zaterdag als deze behoorlijk druk zou zijn. Maar voor de Italiaan is het al behoorlijk koud. Waar wij nog in een T-shirt lopen, dragen zij al winterjassen. Ik krijg ook het idee dat de Italianen zich niet zo nodig hoeven in te spannen. Liever gaan ze met het hele gezin picknicken aan de overkant van het bezoekerscentrum.
Vanuit het bezoekerscentrum lopen verschillende goed uitgezette en onderhouden wandelingen. Na wat gepuzzel weten we er 3 aan elkaar te knopen waarmee we een rondwandeling van 10 km hebben. De wandeling voegt helaas niets toe van wat we al gezien hebben van het park. Geen nieuwe indrukken in ieder geval. Uiteraard ook weer geen beestjes. Deze zien we dan nog wel achter wat hekken bij het bezoekerscentrum.
Omdat we nog wat tijd over hebben, brengen we een bezoekje aan het een kwartier verder op gelegen “Giant Pines of Sila”. Hier staan een aantal zeer grote Corsicaanse dennen. De grootste meet bijna 45 meter. Nog niets vergeleken met de hoogste bomen ter wereld(Redwood – 115 meter) maar toch imposant om te zien. De toegang kost 4 euro. Er zijn vlonders aangelegd waarbij je ongeveer 1.5 km langs de reuzen kan lopen. Het is hier drukker dan bij het bezoekerscentrum.
Rond 4 uur zijn we weer terug in ons skioord waar het snel zal afkoelen. Voor maandag wordt er nog maar 10 graden voorspeld. Morgen vertrekken we weer naar de kust(Agropoli); we zijn dus op tijd weg.
We eten voor de derde dag in ons hotel. De kaart is niet al te groot maar gelukkig is het pizza-avond vanavond. Het restaurant zit vanavond zo goed als vol. De piizza’s smaken prima. Als digestief hebben we deze keer een amaro uit de Sila.