colombia dag 4-6

Dag 4 Reserva Natural Rio Claro maandag 2 december 2019.

O ja, ook als de zon niet schijnt, moet je een petje dragen op 4200 meter hoogte.
Omdat ik geen natuurlijk petje heb is mijn kale kop verbrand. Niet ernstig hoor maar best wel rood.
We worden om 9 uur opgehaald voor een transfer naar het vliegveld. Daar gaan we de huurauto ophalen. De chauffeur zet ons af bij terminal 1 – binnenlandse vluchten. Na een paar keer langs de verhuurmaatschappijen gelopen te hebben, krijgen we het heen-en-weer. Geen Europcar te vinden. Ten einde raad richten we ons tot de informatiebalie. We moeten bij terminal 2 zijn -  buitenlandse vluchten. Deze is te bereiken met de shuttlebus.
Bij Europcar duurt het nog ongeveer 3 kwartier eer we de huurauto hebben. Rond half 11 maken we onze eerste rijkilometers in Colombia.
De route naar Rio Claro – op de weg naar Medellin – gaat eerst door de bergen over een tweebaansweg. Daarna is er een stuk vierbaans over wat vlakkere wegen en eindigt het weer tweebaans.  Het eerste gedeelte gaat zeer traag. We halen de 30 p/u niet. Overal zijn wegwerkzaamheden die met stopborden geregeld worden en uiteraard rij je altijd achter een langzamer voertuig. De Colombianen riskeren hun leven met kamikaze-inhaalacties om vervolgens een paar meter verderop alweer achter het volgende trage voertuig te zitten.
De vierbaansweg is daarom een heerlijke overgang. Eindelijk kunnen we lekker doorrijden. De reiziger wordt vermaakt met waarschuwingsborden waarop steeds afwisselend een ander dier staat.
Als er naast miereneters, apen, kikkers, schildpadden, vossen, honden, koeien, slangen en gordeldieren ook nog krokodillen op staan, nemen we de borden niet meer serieus.
Nu nog de vraag wat het bord met de 2 rondjes waarbij de helft wit en de helft zwart is, betekent?
Om kwart voor 5 arriveren we op de plaats van bestemming. Er is een reservering gemaakt op de naam Michiel Corn. (Cornelis is mijn 2e naam). Een goede artiestennaam: Michael Corn.
Waren we nog gestart met 16 graden en een flinke wind in Bogota, moeten we het hier doen met temperaturen van ruim boven de 30.  We hebben een mooie hut zonder ramen op hoogte langs de rivier met om ons heen de bekende oerwoudgeluiden(vogels en insecten).
We raken bij het eten in gesprek met een Eindhovense familie die zowat dezelfde route doet. Niet geheel toevallig zijn ze hier ook via Terramundo.
Zij waren die mensen die met grote koffers 10  minuten over het voetpad sjouwden. De auto hebben we nl. bij de receptie achter moeten laten.  Wij durven de spullen wel achterin te laten.
Morgen bij goed daglicht eens kijken hoe mooi het hier is.

Dag 5 Guatape dinsdag 3 december 2019.

Fijn dat we een klamboe hebben; zo weten we zeker dat die grote bidsprinkhaan ons vannacht niet gaat storen. Dat doet wel een enorme onweersbui. Door het ontbreken van ramen, komt dat extra luid binnen.  Gelukkig is het ’s ochtends weer droog. De temperatuur is wat gezakt maar nog steeds hoog genoeg om je bij inspanning te laten zweten.
We benutten de ochtend om op vogeljacht te gaan. We zien o.a. een aantal chocotoekans en wat kolibries.
Er loopt een wandelpad langs de rivier waarbij je ook aardig moet klauteren. Deze lopen we uiteraard af.
Dit was een leuke tussenstop. Een mooie belevenis om zo’n open hut te hebben midden in de jungle.
Althans dat is het gevoel. Wij weten dat er om de hoek aan de weg een grote cementfabriek staat. Menselijke activiteit is nooit ver weg.
Voor twaalven zitten we in de auto richting Guatape. Wie-is-de-molkijkers kennen dat vast nog wel. Hier staat een enorme granieten steen.
De weg ernaartoe verloopt net als gisteren bij het eerste gedeelte. Een tweebaansweg met veel traag verkeer. Het blijft oppassen geblazen met al die inhaalmanoeuvres.
We rijden deze keer op maps.me. Helaas verliezen we aardig wat tijd in een chaotisch dorpje. Het leek de meest logische route maar het blijkt een doorsteek over landweggetjes te zijn. In het dorpje wurmt het verkeer zich door de smalle straatjes. Wij moeten met veel geduld weer terugrijden naar de hoofdweg. Het had inderdaad 10 km gescheeld maar we konden het risico niet lopen om van die vage weggetjes gebruik te maken.
Om 4 uur zijn we op de plaats van bestemming. Ons hotel ligt onder de voet van de grote steen die we morgen gaan beklimmen. We rijden nog even het stadje Guatape in om daar wat boodschapjes te doen. Ook het stadje zullen we morgen bezichtigen.
We besluiten om ’s avonds in het restaurant van het hotel te eten. Gelukkig maar want we blijken verrassend genoeg vol pension te hebben.

Dag 6 Medellin woensdag 4 december 2019.

Wow 05:15. We hebben gewoon meer dan 7 uur geslapen.
Na een eenvoudig ontbijt(het is te rustig voor een buffet) beginnen we aan het beklimmen van de Piedra del Peñol, een grote granieten eilandsteen. Er zijn meer dan 700 treden; dit is echter exclusief de aanloop ernaartoe. Kortom een stevig ochtendwandelingetje. Het is weliswaar met 20 graden niet heel warm maar warm genoeg om lekker te zweten. Van bovenaf heb je een mooi overzicht over het apart gevormde meer met de vele eilandjes.
Voordat we uitchecken nemen we nog even een douche. We hebben een korte rit naar Medellin voor de boeg; tijd genoeg om het dorpje Guatape te bezoeken. Dit dorpje heeft vele kleurrijke gevels en vooral aan de onderkant van de huizen leuke reliëfjes. Het is er behoorlijk toeristisch, dat krijg je ervan als je je huizen mooie kleuren geeft. Voor sommige huizen geldt dat de gevel figuurlijk een façade is. De zijkanten zijn soms helemaal niet bepleisterd waardoor de bakstenen in het zicht liggen.
Neemt niet weg dat de façades genoeg compenseren.
Wat een schattig dorpje. Hopelijk wordt het niet nog toeristischer.
De weg naar Medellin is rustig. We rijden zowaar gewoon door en arriveren binnen anderhalf uur bij ons hotel. Er werd vandaag vanaf 5 uur ’s ochtends tot 4 uur ’s middags gedemonstreerd maar we krijgen er niets van mee.
We lopen even de wijk Poblado in waar we vanavond kunnen eten. Het ziet er gezellig en welvarend uit allemaal.   
Medellin(2.5 miljoen inwoners) moet tegenwoordig een van de veiligste steden van  Zuid-Amerika zijn.
De Eindhovense familie zit ook in ons hotel. We besluiten om morgen gezamenlijk de Escobar-tour te doen.
We eten bij een restaurant dat geen naam aan de buitenkant heeft hangen - Alambique. Voor het restaurant moeten we een trap op. Eenmaal boven blijken toch veel mensen het restaurant gevonden te hebben. We komen in een heerlijke Caraïbische sfeer terecht en het eten is het lekkerste tot nu toe. Vooral het vegetarische gerecht met 3 verschillende quinoa’s en veul kaas.