Colombia dag 7-9

Dag 7 Medellin donderdag 5 december 2019.

We starten de dag altijd met een bord frutas. Toen we in Venezuela waren was dat ook een traditie.
Het sinterklaascadeau valt tegen. De Escobartour is niet meer wat het geweest is.
We zitten veel te lang in de auto voor te weinig hoogtepunten.
We maken 4 stops:
1. De plek waar ooit z’n hacienda heeft gestaan. De burgemeester heeft de herinnering aan Escobar opgeblazen. Er komt een park ter nagedachtenis aan zijn slachtoffers voor in de plaats.
2. El Catedral. Dit is de gevangenis waar Escobar 1 jaar verbleef en waarbij hij van alle gemakken voorzien werd. Hij ging uiteraard ook gewoon door met de cocaïnehandel. De gemeente heeft er een bejaardentehuis van gemaakt. Verder dan een plein met basketballende oudjes komen we niet.
Bij de ingang staat een voormalige lijfwacht van Escobar en vriend van Mauricio als reisleider boeken te verkopen van Popeye – Pablo’s secondant. Mauricio had het al terloops over hem gehad – wat een toeval. Hij zou geen gevangenisstraf hebben gehad. Hm.
Jaap (uit Eindhoven maar al jaren woonachtig in Zuid-Amerika) koopt voor maar liefst 70 dollar aan spullen. Ik heb van alles nagezocht maar heb de beste man niet meer terug kunnen vinden op foto’s
3. De begraafplaats. Een begraafplaats zonder tombes waar de elite van Medellin begraven ligt.
4. Het huis waar hij is doodgeschoten. Nu is het een cursusgebouw. Niets herinnert aan het incident. Onze gids Mauricio heeft veel foto’s nodig om te laten zien hoe het ooit was.

Tijdens de veel te lange autorit van hot naar her vertelt Mauricio het verhaal van Escobar. In het begin zij hij dat het echte verhaal afwijkt van alle series zoals Narcos maar alles wat ie vertelt, ken ik van de serie die kennelijk behoorlijk waarheidsgetrouw is.
Deze tour is vergane glorie. De gemeente wil het kennelijk niet meer hebben. Op zich kan het geen kwaad om een open verhaal te vertellen over het verleden. Je hebt er niets aan om de geschiedenis verborgen te houden. Mauricio moet zich echter gewonnen geven. Deze tour is het niet meer waard.
We worden nog netjes afgezet bij het dichtstbijzijnde metrostation waarmee we naar het centrum van Medellin reizen. We nemen afscheid van onze tourgenoten en bezoeken het centrum in ons eigen tempo. De drukte en het lawaai zijn in het centrum wat groter dan in onze wijk (la Poblada).
Hoogtepunt is zonder twijfel het Boteroplein. Maar liefst 20 standbeelden van Botero staan verspreid over het plein - fantastisch.
De vele tussen hoge of lelijke gebouwen verstopte kerken zijn ook de moeite van het bekijken waard. Verder is het er dus druk. Het vele verkeer maakt het zeer lawaaiig. Zoals in elke stad het geval is, is de auto een overschat vervoermiddel. Zeker in een stad waar het altijd lente is, moet het toch mogelijk zijn om meer mensen alternatieve voertuigen te laten gebruiken.
Van al die uitlaatgassen krijg je dorst. We strijken neer in de buurt van plaza Mayor waar veel congresleden bij een restaurantstraat aan het lunchen zijn. We drinken er een sapje en zien o.a. een paar blauwe tanagers. De metrohalte Cisnador die we bereiken via een mooie loopbrug, brengt ons weer terug in la Poblada. Het is wel nog 2 km bergop terug naar ons hotel.
’s Avonds zoeken we een restaurant uit dat wat meer vegetarische gerechten heeft. Het is lastig om de vlees- en visgerechten af te wisselen met vegetarische gerechten. We eten een hele lekkere quinoaburger.

Dag 8 Medellin vrijdag 6 december 2019.

Het eerste dagdeel wordt besteed aan Comuna 13. Een wijk die ooit de meest gevaarlijke wijk ter wereld was, is nu veilig genoeg om met een gids te bezichtigen. De wijk is opgesierd met allerlei professionele graffiti’s. We hebben geboekt bij Toucan tours. De tour start niet geheel toevallig in het toucan Café aan Calle 10 – de uitgaansstraat. Onze gids is een pittige tante en heet Alba. Ze spreekt goed Engels. We lopen met 10 man naar de metro.
Medellin is trots op haar schone metro. Er heerst een grote gemeenschapszin waarbij iedereen elkaar corrigeert. Medelliners zijn sowieso trots op hun relaxte en veilige stad. Dit zal ongetwijfeld komen door de terreur die de stad in de jaren ‘90 heeft moeten ondervinden. Na de metro nemen we nog de bus. De chauffeur ziet de weg als een achtbaan, hij maakt er een extra attractie van.
Uiteindelijk nemen we weer de benenwagen de wijk in. We volgen een pad langs een afgrond waar we een goed overzicht hebben over de stad. In het zuiden liggen de betere buurten. Om ons heen tegen de heuvels de mindere. We leren van alles over de geschiedenis van de wijk. Doordat de drugsroute naar Panama via deze wijk loopt, raakte het in de jaren 90 in de greep van diverse milities die allemaal de macht wilden hebben over de route. Elke dag schoten ze op elkaar daarbij vielen ook vele burgerslachtoffers waaronder kinderen. De wijk was opgedeeld in allerlei sectoren. Waag het niet om in de verkeerde sector te komen want dan volgt de dood. In 2002 heeft de regering met inzet van paramilitairen de wijk volledig schoongeveegd daarbij vielen ongeveer 600 doden. Nu is er een regeling waarbij de drugshandel gedoogd wordt mits iedere neutrale burger gewoon door de wijk kan lopen zonder overhoop geschoten te worden. Al met al een succesverhaal. Drugs zijn er nou eenmaal zolang er gebruikers zijn. De tour is onderhoudend, de graffiti’s mooi om te zien met veel symboliek. We worden nog vermaakt met een mooie hip-hopshow waar we uiteraard voor moeten doneren. Het geld zal goed besteed zijn. Bij het kinderplein ter ere van de kinderslachtoffers mogen we van de glijbaan af.
Na de tour kunnen we op het retourkaartje gebruik maken van de kabelbaan die over een flink deel van de stad loopt.
Het was behoorlijk intensief daarom gaan we na het ritje met de kabelbaan ons vermeien in de botanische tuin. Lekker zittend op een bankje zien we nog wat leuke vogels(o.a. de rode tiran) en enorme leguanen.
We nemen het ov terug wat dus weer 2 km bergop lopen betekent. We halen bijna dagelijks de 20000 stappen.
’s Avonds eten we Argentijns bij de parilla la Pampa.

Dag 9 Manizales zaterdag 7 december 2019.

We verlaten Medellin om naar Manizales - een tussenstop in het koffiegebied te rijden.
Medellin is een fijne, groene stad. Jammer dat de auto nog steeds zo overschat wordt.
Er staan 6 uur voor de 200 km. Na de eerste 100 liggen we achter op schema. Er zijn weer eens flinke wegwerkzaamheden waar we soms wel 10 minuten stilstaan. Ze zijn vermoedelijk bezig met het verbreden van sommige stukken zodat er af en toe inhaalstroken zijn. De tweede 100 km over een goede weg verlopen een stuk sneller doordat er nu wel inhaalstroken aanwezig zijn. Onderweg bij een politiecontrole is de agente verbaasd dat ze gringo’s in een huurauto aantreft.  We mogen door zonder papieren te laten zien.
Het eerste stuk liep door de jungleachtige bergen. Het tweede stuk is wat minder bergachtig en kent ook wat opener stukken zonder bos; het vormt de overgang naar het koffiegebied.
Manizales is een studentenstad met 40000 inwoners en ligt ook weer boven de 2000 meter. Het miezert als we binnenrijden. Gelukkig is de hotelkamer prima om even in te verblijven. Ik schrijf lekker dit stukje terwijl Langs de lijn op de achtergrond aanstaat . PSV heeft weer eens wat gewonnen met als hoogtepunt de rentree van Afellay. Ondertussen is de temperatuur gezakt naar 16 graden; brr.