Tenerife week1

Wie het had bedacht weten we niet meer maar dat het een goed idee was daar waren we het wel over eens. Thuiswerken op Tenerife klonk als muziek in de oren. Het zijn nieuwe tijden waarbij het niet meer zo noodzakelijk is om op locatie aanwezig te zijn. Er is zelfs al een woord voor – diginomads.
Op 5 maart vliegen we met in de bagage 2 laptops en een extra scherm via Parijs naar Tenerife.
Het waait er hard maar de landing is zacht.
Het huren van de auto bij Topcar loopt niet echt soepel. Waarom moeten we anno 2022 nog steeds bij de balie allerlei formuliertjes invullen die je allang online had kunnen invullen? Identificeren, sleutel uitdelen en klaar zou je zeggen. Bij buurman Europcar is het rustig maar bij Topcar staat een rij van 1 uur. Ach ja we hebben geen haast.
Van het huurautoterrein afkomen blijkt ook geen sinecure. Na een extra rondje zien we welk weggetje de enige uitgang was. Afijn we zijn op Tenerife en op weg naar ons huisje waar we de komende 3 weken gaan doorbrengen.
Het huis, casa rural de Kiko ligt in een doodlopende straat dat we bereikten door allerlei weggetjes met stijgingspercentages van ruim boven de 20% op te rijden. Op sommige plekken is het slechts 1 auto breed maar gelukkig is het niet druk bereden.
We zitten in Icod de los Vinos wat hoger op een uitloper van de Pico Teide, de majestueuze berg die met 3718 meter de hoogste berg van Spanje is. Het is er heerlijk stil – een prima werkomgeving.
Vanaf het huis loop je zo het pijnbos in. Het huis is gebouwd op kou waardoor het nu begin maart behoorlijk fris aanvoelt. Het dakterras is echter op de zon gebouwd en geeft uitzicht op de Teide.
Daar gaan we nog veel plezier van hebben.
Eerst maar even boodschappen doen. Daarvoor moeten we de heuvel weer af- en op rijden. De C3 heeft niet al te veel power maar in z’n 1 redt elke auto het.
 

Dag 1 Zondag 6 maart

Vandaag is onze eerste werkvakantiedag. We bezoeken de oude en nieuwe hoofdstad. De oude hoofdstad San Cristobal de la Laguna of gewoon La Laguna geheten heeft een oude gezellige stadskern met een aantal bezienswaardigheden.
Het is er gezellig druk. Niet te toeristisch in ieder geval. Na een uur slenteren door de kleurrijke straten is het tijd om te eten. We eten de avondmaaltijd tijdens de lunch in de Tasca de Arana zodat we vanavond met brood kunnen volstaan.
We dalen af naar de nieuwe hoofdstad Santa Cruz. Hier veel meer nieuwbouw.
Meest opvallende is het muziekgebouw aan de kust ontworpen door Calatrava. Vlak daarnaast staat het oudste gebouw van Santa Cruz – het kasteel van John de Baptiste.
Als we rond het muziekgebouw langs de kust lopen stuiten we nog op een verrassing. De basaltstenen aan de randen zijn versierd met beroemdheden uit de muziekwereld. Pop, Spaans en klassiek.
Het plaza Espana is aangenaam maar voor de rest heeft Santa Cruz niet de knusheid van La Laguna.
Bij het rijden op Tenerife valt de belachelijke hoeveelheid reclame op die het Loro Parque meent nodig te hebben om toeristen te lokken. Je ziet het zo vaak dat je bijna achterlijk bent als je er niet heengaat. Helaas voor het loro parque zijn we niet gevoelig voor overdreven marketing. Ik denk dan dat het park het kennelijk niet met mond-op-mondreclame afkan.

Maandag 7 maart – donderdag 10 maart.

De wifi werkt zoals beloofd uitstekend. De meegenomen wifiversterkers hoeven niet in actie te komen. Ook tv kijken via Ziggo-go werkt prima. We wandelen een aantal keren vanaf ons huis de bossen in. Altijd leuk om een specht te spotten. We lunchen een paar keer op het dakterras waar het overwegend zonnig is. Binnen blijft het kil. Een kachel is nog net niet nodig maar de dikke truien zijn geen overbodige luxe.
Donderdagmiddag is het voor ons 4-daagse werkers weekend. We brengen een bezoek aan het stadje Puerto de la Cruz. Dit stadje kun je qua uitstraling en hoogtepunten wel vergelijken met San Cristobal. Het is hier echter wel supertoeristisch. We hadden gedacht dat al die toeristen aan de zonovergoten warmere zuidkant zouden zitten maar kennelijk is dit ook een aantrekkelijk punt.
De stad heeft er wel rekening mee gehouden door het beschikbaar stellen van grote parkeerterreinen.
Voordeel is wel dat de restaurants onze tijden aanhouden. We kunnen dus op de normale tijd eten.
We houden de Nederlandse tijd zo veel mogelijk aan zodat we ook qua werken in de pas lopen. Er is nl. een uur tijdsverschil.
Het restaurantje dat we hebben uitgezocht voldoet prima. Het is geen toeristenval in ieder geval.
Opvallende aan de stad zijn de vele muurschilderingen.
We lopen nog wat de andere kant op in de nu kunstmatig verlichte stad. Die kant is ook niet onaardig. Hier kunnen we nog wel een keer heen.

Dag 2 Vrijdag 11 maart.

Het is tijd voor de benenwagen. Wel eerst een uurtje rijden. Alles wat we willen bezoeken ligt max een uur rijden bij ons vandaan – niet verkeerd.
We rijden naar de noordoostpunt van het eiland, naar het Parque rural de Anaga.
Deze prachtige wandeling van zo’n 4 uur laat duidelijk de tegenstelling zien tussen de natte en de droge kant.
We starten wat hoger in het bos waar vooral veel oeroude laurierbomen de dienst uitmaken. Veel struiken en bomen zijn begroeid met een dikke laag mos. Zodra we zuid lopen zitten we in de hete zon omringd door cactussen en vetplanten. We zien van veraf het muziekgebouw van Calatrava liggen. Door de warmte en niet al te veel vocht, wordt de wandeling wat zwaarder dan gedacht. Gelukkig zijn we pas 50 en hebben we nog genoeg tijd om te leren dat je altijd meer water moet meenemen dan je denkt te gebruiken. In de auto wacht een beloning in de vorm van een blikje Aquarius.
Vlak bij waar we geparkeerd stonden bevindt zich nog een sprookjesbosstraat. Het is een donkere laan met hoge muren waar veel mos op groeit. Door de kronkelende takken boven het wegdek is het er zeer donker. Feeëriek is hiervoor een mooi woord.

Dag 3 zaterdag 12 maart

Opnieuw heerlijk uitgeslapen. Zolang de ezel niet balkt, kan het hier zo heerlijk stil zijn.
’s Ochtends rijden we naar los Gigantes. steile kliffen die rond een baai bij het naar de kliffen genoemde dorpje staan.
We stoppen bij de mirador(uitzichtspunt) waar ook een mooi gelegen terras aanwezig is voor een kop koffie. Het eiland blijkt populair te zijn bij racefietsers. Met name de minder steile hellingen zijn goed te doen. Denk niet dat de weg naar ons huis te doen is. We willen nog het dorpje in rijden maar kunnen geen parkeerplek vinden.
Het volgende dat op de planning staat is het piratendorp Masca. Om daar te komen moeten we een duizelingwekkende pas over. Ik kan me nog een prachtige pas op Taiwan herinneren maar deze mag er ook zijn. De weg is eigenlijk anderhalve auto breed. Desondanks worden er touringcars toegelaten. Je zou zeggen daar komt gedonder van en dat is ook het geval. De eerste keer komen we goed weg. De tweede keer hebben we een uitzonderlijke timing omdat we vlak daarvoor de laatste parkeerplek bij een mirador pakken. Vanaf die plek kijken we hoe een touringcar centimeter voor centimeter omhoog kruipt. Tegenliggers staan al in de greppel maar de bocht moet nog genomen worden. Het is prachtig amusement. Uiteindelijk wordt het millimeterwerk en zal de automobilist in de greppel opgelucht ademhalen. Het bezoeken van Masca is een andere uitdaging. Hier zijn maar een paar parkeerplekken voor de vele toeristen. Het lukt ons niet om een plekje te bemachtigen. Hoe doen die touringcars dat dan? Als ik google op Masca zie ik geen foto’s van het dorpje wel van de ligging van bovenaf. De pas rijden was de attractie; niet het dorpje.
Bij onze laatste stop – het vissersdorpje Garachico lukt het wel om te parkeren. Het voormalig voetbalterrein levert genoeg plek op. De noordkant is qua kust nogal wild. Er zijn 4 boa’s nodig om ervoor te zorgen dat de voetgangers aan de ‘veilige’ overkant gaan lopen. Al spat er geen druppel water over de reling heen. Veiligheid voor alles.
 

Dag 4 Zondag 13 maart.

Vandaag gaan we de Teide bezoeken. De berg vormt het middelpunt van het eiland en is alom aanwezig. De kabelbaan laten we links liggen. Voor 20 euro enkele reis kom je weliswaar bijna tot aan de top maar de meeste wandelingen zijn door de sneeuw nog niet toegankelijk.
De mooiste wandeling om te lopen is de wandeling rond de rotsformaties op zo’n 2000 meter. De weg omhoog de teide op is zeer geleidelijk. Het is dan ook niet verrassend dat veel fietsers hier hun benen testen.
bij de 1200 meter zijn we al boven de wolken. We hebben dus continu een wolkeloze hemel en met 17 graden is het ook veel warmer dan gedacht.
Bij de wandeling is er weer een chaotische parkeerplaats met veel te weinig plekken. Sommige automobilisten blijven wachten op toeristen die aanstalten lijken te maken om weg te gaan. Ook wij deden een vergeefse poging maar hadden 300 meter verderop bij een kleine parkeerplaats wel geluk.
De wandeling valt in de categorie ‘great short walk’. Wat een fotogeniek landschap is dit. Er zijn veel kleuren te zien op de rotsformaties. Sommige rotsen staan helemaal los andere zijn langwerpig van vorm of opgebouwd uit allemaal aan elkaar gesmolten brokstukken. De blauwe luchten leveren wat mij betreft prachtige plaatjes op. Dat wordt weer lastig kiezen(kill your darlings).
Bij het naar beneden rijden, stop ik nog voor het maken van foto’s van de in het dal hangende bewolking. Ook bij ons thuis is het bewolkt. De weersverwachting voor morgen is ronduit slecht. Maar dat geeft niet want dat is toch gewoon weer een thuiswerkdag.