Brazilië dag 10-12

Dag 10: Zaterdag 26 september Pantanal

We staan om 6 uur op voor een ochtendwandeling met Marcio. Hij houdt ons duidelijk bezig. De wandeling levert een paar mooie spechten op. Na het ontbijt stappen we om 8 uur in de boot. Ik vraag nog aan Marcio of het gezien de donkere wolken, gaat regenen maar het is nog geen regentijd dus misschien een paar druppeltjes. Na 5 minuten varen regent het licht, na 10 minuten varen regent het hard. Zo hard dat de boottocht wordt afgelast. We varen snel weer terug. De boottocht wordt vervolgd zodra het weer droog is. Dat zal meer dan 1 uur duren. Het regent flink door. Een flinke regenbui voor de droge periode. We trekken onze natte spullen uit en hangen ze te drogen. De lodge heeft helaas geen elektriciteit meer. Nu maar hopen dat dat zich vanavond hersteld heeft. Ook moeten we hopen dat de regen de bodem ingaat want morgen hebben we 100 km onverharde weg voor de boeg voor onze jaguartocht. No worries; de elektriciteit doet het weer en de weg zal gewoon berijdbaar blijven.
Na de regenbui doen we een tweede poging voor de boottocht. We varen in een motorboot een flink stuk de Rio Claro af. Er is wat vis aan boord voor een paar leuke plaatjes van een happende kaaiman en een graaiende havik. Verder zien we heel veel reigers, ooievaars en ijsvogels maar dat verrast ons hier niet meer. Op iedere paar meter zit wel een vogel.
’s Middags gaan we twee uurtjes wandelen met Marcio. Hij heeft een flink mes bij zich om het pad begaanbaar te houden. Buiten wat agoeti’s, een motmot en een hier zeer zeldzame koningsgier levert het niets op maar een wandeling is altijd ok ook als je niets spannends ziet.
Omdat deze dag nog niet zo veel heeft opgeleverd, besluiten we om ‘s avonds mee te gaan met de nachttrip om 8 uur. Helaas komen we hier niet verder dan 2 wasberen. Wellicht hebben we morgen meer geluk.

Dag 11: Zondag 27 september Pantanal

Om 7 uur zitten we in de auto voor de 100 km onverharde weg over de trans-pantanal highway naar Ponto Jofre. Marcio rijdt. Als de bruggen fatsoenlijk gemaakt waren zou je het stuk binnen 2 uur moeten rijden maar geen enkele brug is fatsoenlijk. Er zijn wel 50 bruggen dus er moet elke keer afgeremd worden. Marcio legt uit dat de mensen aan het werk moeten blijven. Ze zijn elk jaar druk bezig met het herstellen van de bruggen.
Overal waar water is, zijn vogels te vinden. Op sommige plekken wel honderden, met name reigers. Tussen de vogels bevinden zich de kaaimannen en wat capibara’s.
Als we om half 10 zijn aangekomen kunnen we meteen de motorboot in. De bestuurder stelt zich niet aan ons voor en heeft verder ook weinig aandacht voor ons maar hij doet zijn werk verder prima. De rivier, de Cuiaba, is enorm breed. Het eerste stuk racen we hard door.
Al binnen het uur hebben we 2 jaguars gezien. De eerste zat wat verstopt maar de tweede is goed zichtbaar. Het is een machtig mooi beest die kennelijk goed tegen mensen kan. Hij doet gewoon zijn ding terwijl er 22 bootjes op het water liggen met allemaal toeristen met zeer grote camera’s. Met mijn 300mm ben ik natuurlijk een amateur. “size doesn’t matter” als je maar goede foto’s maakt.
Slechts 1 van de bootjes gaat op handbediening over, we stikken daardoor bijna in de dieseldampen. We startten op rij 6 maar we weten toch vooraan te komen. Daar kan Verstappen nog van leren. Als we klaar zijn, varen we alleen verder een zijarm in. Daar zien we opnieuw een jaguar rustig liggend langs de kant. Het is net een lief poesje. Deze jaguar is onze privéjaguar. Voor 5 minuten zijn er geen andere boten in de buurt.
Nu het hoofddoel al bereikt is, kunnen we het wat rustiger aandoen. Voor na de lunch roepen we de reuzenotter uit tot nieuw hoofddoel. We varen in motorbootvaart terug naar de aanlegplaats en genieten van de lunch en een aantal hyacinthara’s.
Voor de otters moeten we ook een flink stuk varen, een even brede zijrivier op. Op de plek waar ze voor moeten komen zijn ze inderdaad aanwezig. Eerst zien we er 1 zwemmen. Af en toe zien we de kop boven het water komen. Daarna zien we er meer zwemmen. We volgen ze totdat de hele familie bij elkaar zit en elkaar eens lekker gaat vlooien en kroelen. Een machtig mooi gezicht. De volwassenen kunnen 1.50 meter worden. Het is totaal anders als de jaguar maar net zo gaaf. Hier zijn we ook het enige bootje. De meeste komen toch alleen voor de jaguar.
We blijven een halfuur geboeid naar de beesten kijken. Helaas moeten we daarvoor ook nog wat zuur slikken, we worden nl. aan alle kanten lekgeprikt. Er is nog net wat tijd over waardoor we nog de kans hebben op een jaguar. We scheuren weer terug de zijrivier af en varen verder de hoofdrivier op. Na een tiental minuten herhaalt zich het tafereel van de ochtend. Tientallen bootjes met profitoeristen aanschouwen een zwemmende jaguar. Aan de andere kant van de rivier loopt nog een jaguar. We hebben echt waar voor ons geld gekregen.
De terugweg over de trans-pantanal highway zal deels in het donker plaatsvinden. Marcio rijdt uiteraard, hij heeft dat vaker gedaan. Ik zou ook overal voor geremd hebben want er springen kikkertjes voor de auto en om de 100 meter vliegt een nachtzwaluw voor ons langs. De kikkers lijken niet geplet te worden maar gewoon in het midden van de auto te blijven zitten, de nachtzwaluw presteert het om met de aerodynamica van de auto mee te gaan. Ik verwachtte een harde klap tegen onze voorruit maar de vogel vliegt keurig met de wind mee over het dak. Marcio rijdt stoïcijns door.
De laatste 3 km van de weg af naar onze lodge, zien we nog een vos lopen. Niet bijzonder hier maar wel bijzonder is het dat de reuzenmiereneter er vlak achteraan komt hobbelen. Het dier is snel uit beeld en niet meer traceerbaar maar het beeld van een rennende miereneter staat in ons geheugen gegrift.

Dag 12: Maandag 28 september Belo Horizonte

Op ons wensenlijstje stonden nog een tapir en een leguaan. Daarom hebben we ’s ochtends om 8 uur nog een boottocht. Per nacht in de Rio Claro lodge heb je recht op 1 trip. We hebben er dus nog 1 tegoed.
Het ritueel met de happende kaaiman en de graaiende vogel herhaalt zich weer. Na een uurtje varen zien we 2 leguanen in de boom zitten. Ik vind dit altijd geweldige beesten. Helaas zien we geen tapir meer.
Maar vlak voor we ons omdraaien om in motorbootvaart terug te varen, zien we een zwemmende tapir. Binnen 1 minuut is ie uit het water gekropen en het bos ingegaan. Het was nog een jonkie gezien de lengte maar het was onmiskenbaar een tapir.
Op de terugweg zien we nog een paar brulapen.
Helaas is het tijd om de Pantanal te verlaten maar wat hebben we veel gezien. Wat een overvloed aan leven.
We rijden terug naar Cuiaba. Marcio zorgt ervoor dat we bij een autowasserij komen zodat onze auto zo goed als nieuw ingeleverd kan worden. We nemen hartelijk afscheid van Marcio, hij was een goede gids voor ons, wel wat serieus. Grapjes had ie niet altijd door. We zijn behoorlijk afgemat. 3 nachten bleken toch genoeg te zijn om alle dieren te zien die we wilden zien.
We hebben met Azul een prima vlucht naar Belo Horizonte. Ik moest nog wel erg lachen om de Engelse dame naast mij die op het moment van opstijgen nog even navroeg aan de stewardess of dit het vliegtuig naar Belo Horizonte was.
Het vliegveld ligt 35 km buiten de stad en ons hotel bevindt zich midden in de stad op loopafstand van Avis waar we morgen onze auto kunnen komen ophalen. We hebben weer een mannetje klaarstaan bij het vliegveld, prettig geregeld. Het duurt bijna een uur om door de drukke stad te rijden naar ons hotel, de Holiday Inn. Belo Horizonte is na Rio en Sao Paulo met een agglomeratie van 4.5 miljoen mensen de op twee na grootste stad van het land. Bij het hotel aangekomen blijkt de kamer nog niet betaald te zijn. Dat moeten we morgen even regelen.
We willen eten aan de overkant bij de Japanner maar daar spreken ze geen woord Engels of Spaans en echt behulpzaam zijn ze ook niet. Dan toch maar in het hotel eten. En eerlijk gezegd smaakte het heerlijk. Het is wel wat duurder dan we gewend zijn maar uiteindelijk valt het dankzij de kelderende real best mee.