Dag 1 en 2

Dag 1 dinsdag 13 maart/woensdag 14 maart

Buurvrouw Mieke brengt ons naar Schiphol. Toch fijn om van die leuke buren te hebben.

Het is meer dan 1 jaar geleden dat we op Schiphol zijn geweest. In die tijd hebben ze het inchecken van de bagage geautomatiseerd en de metaaldetectors vernieuwd. Je wordt nu rondom gescand.
De KLM-vlucht verloopt prima, ik kijk wat films(o.a. De bende van Oss) en slaap behoorlijk wat. Voor we het weten landen we in Bangkok voor een tussenstop. We kunnen even wat rondlopen op het vliegveld om daarna terug in ons vliegtuig in drie uur naar Taipei te vliegen.

We landen, zoals gepland, om 18:45 lokale tijd op Taipei(+7uur).

Op de luchthaven van Taipei(50 km buiten de stad) staat ons ‘mannetje’ klaar om ons per taxi naar Taipei te rijden. We rijden over de snelweg en zien de gehele snelweg lang langs beide zijden grote hoge pijlers staan. Onze chauffeur weet ons te vertellen dat het hier om een soort ‘fast lane’ gaat richting het vliegveld. Wat een enorm project is dit, iets wat ze in Nederland ook wel eens van plan waren. Bouw een snelweg boven de bestaande snelweg. Taiwan en Nederland hebben wel wat gemeen wat dat betreft; schaarse ruimte.

We rijden Taipei binnen, wat opvalt, zijn de schreeuwerige uithangborden die het straatbeeld bepalen. Gelukkig heeft het stadsbestuur ook nog oog voor gezelligheid. Bijna elke straat heeft rijen rode lampionnetjes, wat een leuke oosterse sfeer geeft.

Ons hotel is prima, we doen wat  boodschappen en gaan met ons notebook naar de lobby om daar te internetten. Het blijkt echter dat we een internetverbinding op de kamer hebben. Als ik naar boven loop struikel ik over een trede. Als reflex vang ik mijn val op met mijn linkerarm. De gruwelijke pijn geeft aan dat mijn arm nog niet genezen is van mijn valpartij 2 weken geleden met de racefiets.

We zoeken even op internet uit hoe we morgen moeten rijden richting het zuiden. Onze huurauto wordt morgenvroeg afgeleverd bij het hotel en Taipei lijkt ons lastig rijden.

Dag2 donderdag 15 maart.

Gelukkig geen last van een jetlag. Om 11 uur ben ik in slaap gevallen en om 7 uur word ik wakker van de wekker. Voor het ontbijt hebben we de keus uit friet(‘Rare jongens die Taiwanezen’), mie, misosoep(die kennen we nog van Japan), toast met jam, vleeswaren en gekookte eieren. Voor ieder wat wils dus. De huurauto wordt keurig op tijd afgeleverd. Over de nauwgezetheid van de Taiwanees hoeven we ons geen zorgen te maken. Taipei uitrijden is inderdaad een lastige klus. Volgens onze reisgids zijn Taiwanezen uiterst vriendelijk. Dit komt echter niet tot uiting in het verkeer. Je wordt nergens voorgelaten ook al steek je netjes je knipper uit. Als je ze boos wilt aankijken lukt dat niet omdat ze allemaal geblindeerde ruiten hebben. Daarnaast is het enorm opletten op scooterrijders met suïcidale neigingen. Ik moet veelvuldig gebruik maken van mijn buitenspiegel om geen scooter te overrijden en rij zeer passief. Het is altijd even lastig om te rijden in een vreemd land.  De tank was bij de overdracht bijna leeg. Als we bij een pompstation afrekenen geef ik ongeveer 1 euro aan Taiwaneze dollars als fooi. Maar fooien blijken ze niet zo goed te kennen. Als tegenprestatie krijgt Barbara 4 dozen tissues in haar armen gedouwd. We besluiten om bij ieder hotel 1 doos achter te laten.
Ons navigatiesysteem is gelukkig in het Engels en loodst ons de grote drukke stad uit. We rijden de bergen in. Het is al sinds vanochtend mistig maar wel warm. Rond het middaguur wordt het zonnig en is het heerlijk warm.
We zijn op weg naar Hui Sun forest wat ergens in het midden van Taiwan ligt. We maken een tussenstop bij het tri lion mountain visitors centre. Hier kunnen we een historische wandeling maken langs Boeddhistische tempels. Het is duidelijk te merken aan de vegetatie dat Taiwan subtropisch is. Het lijkt wat dat betreft op Costa Rica. Ook doet het ons wel aan Gomera, een van de Canarische eilanden, denken. We zien o.a. veel palmbomen, varens en bananenplanten.
Het is bergachtig en dus kan er behoorlijk geklommen worden. We horen en zien veel vogels(o.a. de muller’s barbet/Oorts baardvogel) maar door de heiigheid zijn ze moeilijk fotografeerbaar.
De wandeling duurt ongeveer 2 1/2 uur daarna rijden we door tot aan Hui Sun Forest. We rijden door allerlei dorpjes waar overal dezelfde schreeuwerige uithangborden te zien zijn. Je weet in ieder geval dat je in het buitenland bent. De dorpjes zijn behoorlijk levendig, er zijn veel mensen op straat te zien. Om 5 uur zijn we bij onze accommodatie. De Taiwanezen spreken weinig Engels het is daarom moeilijk om duidelijk te maken dat we een reservering hebben. Gelukkig is er altijd wel iemand die wat Engels spreekt. Het eten in het restaurant bestellen we op basis van dierengeluiden. Barbara neemt de toktok en ik de booeee. Voor 10 euro hebben we een heerlijke maaltijd. We zijn hier de enige westerlingen. Zonder reisbureau waren we nooit hier terecht gekomen. Nu zitten we midden in de natuur in een mooi wandelgebied.

De temperatuur is zwoel, we zijn omringd door groene bergen, de krekels die tsjirpen…  alleen wordt de serene rust verstoord door de geluiden uit de karaokebar. Engels spreken ze niet maar ze proberen het wel te zingen. Zolang als ik dit schrijf, hoor ik ‘gezang’ komen uit de bar. Hopelijk houden ze het niet de hele avond vol.