Brazilie dag 18-20

Dag 18: zondag 4 oktober Teresopolis

Rond 9 uur zitten we in de auto voor de 280 km lange rit naar Teresopolis. Een stad zo groot als Breda dicht bij het goed bewandelbare park serra dos Orgaos gelegen.
Als we het plein willen afrijden worden we tegengehouden door een optocht tegen geweld. Het leek me een vreedzaam stadje, misschien dat ze protesteren tegen het landelijke geweld. Van de week lazen we in de krant dat in Belo Horizonte in de bus iemand zo maar was doodgeschoten door een zwartrijder. De stad met de hoogste moorddichtheid was Fortaleza, Sao Paolo had het laagste cijfer. Brazilië heeft geweldsproblemen maar we hebben de indruk dat ze er veel aan willen doen.
We rijden grote stukken op een 4-baansweg. Het overgrote deel hiervan is tolweg. Het lijkt op een snelweg maar niet zoals bij ons. Er zijn af en toe gevaarlijke kruisingen waar de onvermijdelijke drempels liggen, er fietsen fietsers op de vluchtstrook en er kunnen mensen oversteken. De snelheid varieert om de paar meter tussen de 30 en 110 km/u.
Rond 2 uur zijn we op de plaats van de dan nog druk met weekendgasten bezochte accommodatie Urikana. Het ligt wat afgelegen en omdat we waarschijnlijk vanavond de enige gasten zijn, is het restaurant dicht. We hebben onze eigen cabana, een ruime hut met balkon.
We bereiden ons op het internet voor op de volgende dag. Waar is de ingang van het park? Wat voor wandelingen zijn er? Waar vinden we een restaurant etc.?
Daarna rijden we de stad in op zoek naar een tankstation. Avis heeft ons een wat oudere auto afgegeven. Zolang het ding rijdt is dat prima maar het oliepeil was bijna naar 0 gedaald en zoveel hebben we nog niet gereden. We zullen de oliefles bewaren om te declareren. Als we een kijkje willen nemen bij het toeristencentrum, dat dicht blijkt te zijn, gaat het hard regenen. Dit is de regenkant van de berg. De temperatuur daalt naar 15 graden. Ik weet het, in Nederland is het warmer.
Rond half 5 gaan we dineren. Omdat we niet lunchen, kan dat best. Als back-up hebben we bij het tankstation een zak dorito’s gekocht. We zoeken een brouwerij op waar ze Duitse biertjes brouwen. Het bijbehorende restaurant biedt ook Duits eten aan maar er zijn ook Ierse, Engelse en Belgische gerechten die met hun bier zijn bereid. De obers dragen lederhosen en dirndls. Het restaurant heeft de uitstraling van een bruine kroeg. Mijn bockbier smaakt prima en de braadworst met rösti is ook heerlijk. We zitten akelig vol en kunnen de dorito’s dan ook in de zak houden. Voor het donker zijn we weer boven in onze hut.

Dag 19: maandag 5 oktober Teresopolis

We hebben deze keer geen buffet. We zijn inderdaad de enige gasten hier. Vandaar dat het wat lastig was om hier doordeweeks een boeking te maken. We hebben een privé-ontbijt en weten zowaar alle Portugese vragen van de serveerster te beantwoorden. Maar let op je uitspraak.
Zij: blablablacafé? Bar: Sim Michiel: Cha(uitgesproken als tsjah)
Zij: leite? (=melk) Michiel: tsjah.
Zij: pao? (=brood) Michiel: tsjah.
Zij O cha(spreek uit als sjah). Tja..
Het is opnieuw zwaarbewolkt maar redelijk helder. Als we de tocht naar beneden maken en de stad doorrijden, komen we weer aan de regenkant te zitten. Helaas is het zo bewolkt en regenachtig dat we niets van de omgeving zullen zien. Geen vinger van God, een berg met een rotspunt die voor een vinger kan doorgaan. We stellen de wandelingen uit in de hoop dat het beter wordt. We lopen wat rond het terrein van Urikana.
Om 12:30 zien we bij ons allerlei stukken blauwe lucht maar je kunt er nog geen tuinbroek uitknippen. We wagen het er opnieuw op maar als we aansluiten in de middagspits gaat het weer regenen. Bij het park regent het nog iets harder maar we betalen toch de entreeprijs en gaan naar binnen. Het is mistachtige regen maar onder de bomen van het Atlantische regenwoud druipen de  klodders water van de planten. We maken 2 wandelingen waarbij de tweede naar het uitzicht van Gods vinger voert. Ondanks dat we weten dat we die niet te zien krijgen, maken we de wandeling van anderhalf uur. Bij het uitzichtpunt steekt God een dikke middelvinger naar ons op. De achtergrond is prachtig wit.
We raken aardig nat maar niet verkleumd. Het bos zit vol geluiden(een niet gespotte vogel roept de cavalerie erbij) en hier en daar zien we wat bewegen maar een vogel of zoogdier(o.a. luiaard) is moeilijk te spotten zo.
Om half 5 zijn we uit het park en rijden dan door de avondspits naar de Mac. Met het kraskaartje weet ik nog een gratis softijsje te scoren.
Het weerbericht vertelt ons dat het morgen wel zonnig is. Wellicht kunnen we dan nog wat uitzichtpunten meepakken zodat we nog een beetje een indruk krijgen van het park. Ook het weerbericht voor Rio is prima, veel zon en 30 graden.

Dag 20:dinsdag 6 oktober Rio de Janeiro

Helaas ook deze ochtend zijn er nog veel wolken. Toch is het uitzichtpunt bij het toeristenbureau erg mooi. Je ziet vanaf hier de baai rond Rio met de Suikerberg en Corcovado. Daar schijnt ook de zon. De wolken klimmen omhoog langs de rotsen van het nationale park. De vinger van God is nog niet vrij maar een aantal rotspunten zijn zichtbaar. Toch zal het ook vandaag niet helder worden. Bij Rio is de bewolking nog steeds overheersend.
We nemen de tip aan van het reisbureau en rijden via Niteroi Rio binnen. In Niteroi, een stad van 500000 mensen staat een modern museum ontworpen door Niemeyer. Het ligt aan de baai met uitzicht op Rio. De weg erheen is niet snel. Van de laatste 50 moeten we de eerste 25 door dorpjes heenrijden. Drempels, drempels, drempels. Daarna hebben we een stukje snelweg totdat we dwars door de stad rijden op weg naar het museum. Het uitzicht vanaf de baai is mooi maar helaas is de lucht niet zuiver. We zien het christusbeeld en de suikerberg in een beeld. Fregatvogels vliegen boven de eilanden.
Het museum bekijken we alleen van de buitenkant. Het is een typische Niemeyer. Het lijkt op het Evoluon.
Vanaf Niteroi rijden we over een 13 km lange brug Rio in op weg naar ons hotel. We moeten dwars door het centrum om in Santa Teresa te komen, een kunstenaarswijk met veel restaurantjes. Het rijden schiet niet op en is zeer vermoeiend. Op de rijbaan bevindt zich om de haverklap een obstakel waardoor je moet wisselen van rijstrook of moet uitwijken. Andere auto’s moeten dit ook dus het is uitkijken geblazen. Daarnaast rijden er motoren links, rechts en dwars door het verkeer heen. Ik ben trots op mezelf dat we de auto schadevrij kunnen inleveren.
In ons hotel worden we zeer hartelijk welkom geheten door onze charmante gastvrouw. Ze geeft ons een hoop tips mee over de wijk, over het centrum en de veiligheid. Alleen in dit stuk van Santa Teresa mogen we ’s avonds over straat lopen verder moet je overal een taxi nemen. Overdag is alles goed te doen.
Bij het wegbrengen van de auto bij het nabijgelegen nationale vliegveld, rijden we 3 rondjes voordat we uit hebben gevonden waar we de auto moeten inleveren. De auto wordt goedgekeurd maar of we nu nog geld terugkrijgen voor de gebruikte olie is nog maar de vraag.
Vanaf het vliegveld kunnen we lopend het centrum in. Het is er druk en zoals verwacht zijn er aardig wat bouwwerkzaamheden i.v.m. de nakende OS.
Af en toe staat er een oud gebouw maar dit wordt omringd door hoge moderne gebouwen. Nadat we bij Starbucks een frappé hebben gedronken, lopen we via de wijk Lapas terug. Onderaan loopt een trap, de Escadaria Selaron, naar boven die met allerlei gekleurde en bedrukte tegels bekleed is.
Het is een steile weg naar boven maar de benen voelen goed vandaag.
In Santa Teresa eten we een heerlijke Braziliaanse visschotel in het Café do Alto.