Canada dag 15-18

Dag 15 donderdag 29 augustus Whistler.

Vandaag wordt een verplaatsingsdag. Omdat de route erg mooi is, is het rijden niet zo erg. Naast de bekende bergen met bomen komen we door een westernachtig gebied met diepe canyons, gekleurde rotsen en open velden. Helaas schiet met name het laatste stuk niet erg op. De 400 km leggen we in bijna 7 uur af. We vertrokken met regen en komen ook in Whistler aan met regen. Het komt met bakken uit de hemel. Gelukkig is het rond 5 uur droog, tijd om vanaf de camping naar het dorpje te lopen. Het dorpje is voor de olympische spelen van 2010 helemaal opgeknapt. Dat is ook goed te zien. Het is geen onaardig dorp dankzij de voetgangerszone die door zowel de beneden- als  bovenstad loopt. Er liggen veel dure winkels en veel restaurantjes.
Barbara wil graag frietjes want die hebben we deze vakantie nog niet gehad, ik wil graag pizza. We eten vooraf frietjes met knoflook en parmezaanse kaas en als hoofdgerecht pizza.
Nadat we teruggewandeld zijn, begint het weer flink te regenen. ’s Nachts worden we nog gewekt door een hels onweer dat boven ons hoofd blijft hangen.

Dag 16 vrijdag 30 augustus Telegraph cove.

Dit wordt een zware dag. We moeten op tijd bij de boot zijn, die vertrekt om 12:45 vanuit Tsawassen dus dat halen we zonder problemen. Daarna moeten we nog 360 km rijden van Nanaimo naar het noorden van Vancouver Island.
Veel rijden dus weer. De route voert ons dwars langs de westkant van Vancouver. Het is er heel erg druk, over 3 stoplichten doen we een half uur. Het is niet prettig om door zo’n drukke stad met zon brede camper te rijden. De rijbanen zijn smal en je moet nog wel eens van baantje wisselen. Als ik bij het optrekken een pion omzeil, krijg ik een toeter van een vrachtwagen die in het baantje ernaast op zijn remmen moet. We komen er met wat geluk heelhuids doorheen.
Voordat we de boot pakken, tanken we onze benzineslurper helemaal vol. Ik wil hier toch even over klagen. Dat ding loopt 1 op 4, ik kan me herinneren dat dit 15 jaar geleden ook het geval was maar ik had toch verwacht dat het ondertussen wat vooruit gegaan zou zijn. Het ding is van Amerikaanse makelij en ik verdenk ze ervan dat het hun geen moer kan schelen. In Amerika is benzine ook niet duur(1 euro per gallon). Maar hier in Canada betalen we meer dan 1 euro per liter. Er valt hier nog veel te winnen.
Na de boottrip rijden we in 4 en een half uur naar Telegraph cove, een dorpje op palen waar morgen de berenboot vertrekt. Ook hier heeft het flink geregend. We staan in een bos in de blubber maar het is wel weer droog.

Dag 17 zaterdag 31 augustus Telegraph cove.

Om 6 uur gaat de wekker, het is dan nog mistig buiten. Om 7 uur vertrekken we met een man of 20 verdeeld over 2 boten naar de beren toe. Als de mist optrekt wordt het zonnig voor de rest van de dag. Onderweg naar de beren (ca. 80 km varen), zien we o.a. een kleine orka die vermoedelijk te klein is om alleen te overleven. Ik fotografeer de vin, later wil het Marine Education and Research Society de foto opgestuurd hebben vanwege hun onderzoek naar de walvissen. De boot moet op een gegeven moment laveren langs allerlei boomstammen en blokken hout. 2 nachten geleden heeft het weer hier flink huisgehouden waardoor er op de bergen allerlei aardverschuivingen hebben plaatsgevonden, iets wat de bemanning van onze boot nog niet eerder in die mate gezien had.
De grizzly’s zouden zich in verschillende estuaria moeten bevinden. Wij nemen de grootste. Zodra we het estuarium binnenvaren zien we de beren. Links van ons zit een moeder met 2 kinderen, rechts van ons bevindt zich nog een moeder met 2 kinderen. Daar vlak voor zien we nog 2 wat grotere beren die met elkaar aan het stoeien zijn. We zijn omsingeld. Een beer zal echter pas aanvallen als alle andere opties tevergeefs waren. Het is een conflict vermijdend dier.
We zien de beren zwemmen, stoeien, slapen, vis eten en lopen. Het is een geweldig gezicht. Daarnaast vliegen er ook nog overal adelaars door de lucht. Met name de bald eagle is met zijn witte kop zeer markant aanwezig. Volgens onze gids zit hier veel meer wild als in de Rockies. Dit komt omdat het voedsel hier veel meer aanwezig is. De overvloed aan zalm voedt de gehele voedselketen. Nu snappen we waarom we weinig wild hebben gezien in de Rockies.

Op de terugweg zien we nog een walvis maar we kunnen niet te veel aandacht schenken aan de zeezoogdieren omdat ze niet in het vaarwater willen zitten van degene die de whaletrips organiseert. Dit zijn ze overigens zelf, want het behoort allemaal toe aan 1 eigenaar. Morgenochtend gaan we, het naar mijn mening mooiste dier op aarde, de orka bekijken.

De zon heeft de gehele dag geschenen maar op ons plekje komt de zon niet. Het is er nog steeds blubberig.

Dag 18 zondag 1 september Telegraph cove/ Deep bay.

Deze keer hoeven we niet zo vroeg op. Om 8:30 worden we pas verwacht. Helaas is het opnieuw zeer mistig. Na de nodige instructies varen we met een beperkt aantal passagiers uit. De lichting van 1 uur zit veel voller, daarvoor hebben ze zelfs 2 boten nodig. Ons voordeel is wel dat we ons vrijuit over de boot kunnen bewegen. De mist is hardnekkig pas na 1 uur lost ie op. Het is dan ook een verrassing om de eerste orka nog in de mist tegen te komen. Het is een spannend moment. De orka’s komen af en toe boven water maar duiken daarna weer onder. Je weet nooit waar ze weer boven komen drijven. Als de mist is opgetrokken varen we naar een plek langs de kust waar orka’s gesignaleerd zijn. Een groep kajakkers heeft mazzel, zij liggen vlak bij een groep orka’s. Ook vanaf onze boot zien we veel orka’s. Het is de visetende variant. Dit weten we omdat er dolfijnen rondzwemmen die de groep orka’s aan het jennen is. Op een gegeven moment hebben we links, rechts en in het midden orka’s in het zicht en daaromheen nog een groep dolfijnen. Je weet niet meer waar je moet kijken. Fantastisch.
Het is jammer dat we door de mist geen tijd meer hebben voor andere zeezoogdieren maar we gingen voor de orka’s en die hebben we meer dan genoeg gezien.
We gaan ons zompige bos verlaten voor de oceaan. We rijden een flink stuk zuidwaarts de highway 19 af om te eindigen 60 km ten zuiden van Campbell River aan de oceaan bij Deep Bay. We kijken uit over de voor de kust liggende eilanden, zoals Hornby. Tot onze grote verrassing zien we vlak voor onze neus een zeeotter zwemmen. Hij gaat ook nog even voor ons poseren op een vlonder in het water. Daarnaast loopt er nog een hertje bij ons op het plekje. Het kan vandaag niet op.