Dag 11, 12 en 13

Dag 11 zaterdag 24 maart Tarokokloof.

We staan op in de dichte mist. Na het ontbijt begint het zeer hard te regenen. De Chinese post blijkt gelijk te krijgen, het is de gehele zaterdag nat. Bij het uitchecken, maken we weer kennis met de lompe/ongeduldige Taiwanees(voorbeelden te over). Als Barbara met koffer door de deur van het hotel naar buiten loopt, wil een kerel juist naar binnen. Ik denk nog in alle naïviteit dat hij voor Bar de deur wil openhouden maar hij wurmt zich juist langs Bar en de koffer naar binnen. Na een tirade van mij zij hij nog sorry maar dit was zo doelbewust lomp dat een sorry eigenlijk niet genoeg was.
Het regent de gehele ochtend pijpenstelen. We rijden de Tarokokloof in, een nauwe kloof die vooral uit marmer bestaat. Je moet de kloof met de auto doorrijden waarbij er diverse mogelijkheden zijn om te wandelen. We rijden hem van west naar oost. Ons hotel ligt aan het begin van de wandelmogelijkheden in het westen. Vlak voor ons hotel treffen we een eerste wandelmogelijkheid, zowaar is het zicht ook beter geworden en regent het alleen nog maar licht. We lopen over 2 “suspension bridges”. Ik zie nog een aantal makaken, die hier niet zoveel zouden voorkomen en een paar vogels die ik nog niet gezien had. Ons hotel, een youth hostel, bevindt zich vlakbij een schrijn boven op een heuvel. Uiteraard beklimmen we die heuvel. Voor vandaag is het genoeg geweest. We eten Chinees in ons hotel, wederom zeer goedkoop.

Dag 12 zondag 25 maart Tarokokloof.

Vandaag gaan we aan de hand van wat ‘great short walks’ de Tarokokloof bekijken. Het weer is lekker, het is rond de 18 graden en de zon schijnt. De Tarokokloof omvat marmeren bergen waar de rivier de Liwu doorheen slingert.
Helaas zijn 2 van de meest aantrekkelijke wandelingen afgesloten. Het gaat om de 9-tunnelwandeling en de watervalwandeling. Voor de tunnelwandeling hebben we zelfs nog een zaklamp meegenomen. Afijn, we genieten wel van de andere wandelingen. Een van de wandelingen is heen-en-weer 8 km en loopt langs een zijtak van de Liwu. Het water is op sommige diepere plekken prachtig azuurblauw en overal kraakhelder. De rivier is nog niet zo gevuld en bestaat voornamelijk uit reusachtige rotsblokken. Het regenseizoen moet nog komen. We zien tijdens deze wandeling opvallend veel westerlingen. Een andere wandeling loopt naar de Eternal spring shrine. Bovenop is nog een tempel en een pagode. Ik zie daar nog een hop(die hebben ze hier dus ook) en was dat bruins wat zo snel de weg overstak nou een civetkat?
De kloof is prachtig, de autorit erdoorheen fascinerend en er zijn wandelmogelijkheden genoeg.
’s Avonds trakteren we ons op een westerste maaltijd in het dure hotel om de hoek. We drinken zelfs een glas wijn, iets wat we tot nu toe nergens nog gezien hebben. We hebben überhaupt nog geen echte restaurants gezien. Daarvoor moet je in de hotels zijn. Daar buiten is alles eigenlijk voor de snelle goedkope hap. We hebben vandaag veel gewandeld(van 9 tot 3) en kunnen dus veel op.

 Dag 13 maandag 26 maart Wanli/Howard beach.

Oei, wat gaat de tijd hard. Nog maar 4 volle dagen. Vandaag hebben we een autodag. We rijden vanuit de Tarokokloof naar de oostkust. Vanaf daar gaan we noordwaarts de kust af. De route voert langs steile kliffen met tropische groene bergen eromheen. Het water van de stille oceaan is ook hier kraakhelder.
We hebben een eerste stop in het schilderachtige plaatsje Dali. Schilderachtig is hier een woordgrapje. Geen enkel dorp is hier mooi. We stoppen hier voor een mooie tempel. Hoe kunnen ze toch zulke mooie tempels bouwen maar o zulke lelijke huizen? Is het om de tempels nog mooier te laten lijken?
Een andere stop is op de noordoostpunt bij het plaatste Bitau. Hier is een kaap met mooie rondgevormde bergen. We maken een wandeling die halverwege rond blijkt te lopen en ook nog 3 km is. Bovenop hebben we een uitzicht over de kaap. Met zulke hoge duinen(bergen) hoeven de Taiwanezen niet bang te zijn voor een tsunami. 
Bij de afdaling vliegen er een aantal flink grote wespen rond. Deze zijn qua kleur hetzelfde als bij ons alleen dan 3 keer zo groot. Als onze grote rode vriend van dag 2 zich ook nog laat zien wordt het toch een beetje beangstigend. Ik moet zeggen dat deze beesten mij ook wel ontzag inboezemen en een steek zal vast geen pretje zijn maar als je geen gekke bewegingen maakt moet je het overleven. Uiteindelijk komen we ongedeerd beneden en zien we nog een ‘Taiwan Barbet’ die een kikkergeluid aan het maken is. Dus als we kikkers hoorden kon het ook deze ‘Barbet’ zijn.
We logeren in het Howard Beach resort. Het klinkt aantrekkelijk maar het seizoen is nog niet begonnen. De buitenzwembaden zijn nog dicht. Het ziet er allemaal een beetje shabby uit. Aan de oceaankant bevindt zich nog een vakantiepark met allemaal futuristisch ogende vakantiehuisjes, helaas is het hele park vervallen, de huisjes staan op instorten. Wel hebben we op 17 hoog een mooie kamer met uitzicht op de oceaan, het kan slechter.
We vragen aan de balie hoe laat we in het restaurant kunnen eten. De receptioniste antwoordde met: “between seven and nine”. Wij vinden dit opvallend laat en moeten als we iets na zevenen aankomen de conclusie trekken dat de receptioniste waarschijnlijk tussen seventeen en nineteen bedoelde. Hun Engels is vaak ontzettend onduidelijk maar we mogen blij zijn dat ze wat spreken. Toch een beetje dom van ons maar ze houden de keuken nog even open en we worden gewoon bediend alsof we niet te laat zijn. De vis smaakte uitstekend.