Dag 5 en 6

 Dag 5 zondag 18 maart Alishan.

Het vinden van eten viel gisteren ontzettend mee. Overal hadden ze wel een Engelse menukaart. Wij waren rond 18:45 in het dorpje, een tijdstip waarop alle restaurants vol zitten. We vonden nog 1 tafeltje in een groot restaurant maar verrassend genoeg zaten we om 19:15 helemaal alleen.
’ s Ochtends bij het ontbijt wacht er een verrassing. Ze hebben pindakaas als beleg voor de toast, heerlijk!
We verlaten Sun moon lake nadat we nog een wandeling rond een bassin hebben gemaakt. We zien langs het water allerlei roze en paarse bolletjes. Bar denkt dat het om eieren gaat. Maar welk beest legt er nou paarse en roze eieren?
We hebben wederom een niet al te lang stuk te rijden(2 uur) naar Alishan, een park in de bergen dat in deze tijd van het jaar mooie fruitbloesems heeft. De rit verloopt voorspoedig totdat we boven op de laatste berg zijn. Er is een wielerwedstrijd aan de gang. We mogen er wel langsrijden maar het is wel druk met naar boven ploeterende fietsers. We moeten nog zo’n 20 km. naar beneden rijden om in Alishan aan te komen. De fietsers moeten dus 20 km lang klimmen. Hoe dichter we Alishan naderen, hoe drukker het met auto’s wordt. Op de laatste 10 km van de berg staan overal langs de kant auto’s, touringcars en busjes geparkeerd. We vragen ons toch af of dit alleen voor de wielrenners is. Het antwoord is nee, het is voor het park. 1 km voor Alishan staan we muurvast. De laatste kilometer kost ons nog bijna 1 uur. Beneden regelt een agent het verkeer. Alishan mag je met een gewone auto niet in. We parkeren de auto net buiten de toegangspoort en lopen na het betalen van 10 euro entree, rond half 2 het park in. Wat een massatoerisme! Een Koninginnedag in Amsterdam is er rustig bij. Overal staan toeristen (Chinezen?)  de kersen- , appel – en pruimenbloesems te fotograferen. Touringcars rijden af en aan, minibusjes sjezen tussen de wandelaars door. Het is een grote chaos. De Chinezen zijn zeer luidruchtig. Dit hebben we al eerder gemerkt in de hotels(’s nachts of ’s ochtends vroeg) en in de parken. Overal wordt luid gepraat. Ze lopen ook vaak over het gehele pad waardoor er geen ruimte is voor jou als tegenligger. We vragen ons af of het aan het weekend ligt maar op de maandag is het niet veel rustiger in het park. We wisten nog van de Japanners dat ze de herfstblaadjes allemaal 1 voor 1 fotografeerden, de Chinezen doen hier niet voor onder. Elke bloesemtak wordt op de foto gezet, ze zijn inderdaad knettergek.
We lopen door het park waarbij het hoogtepunt een route langs eeuwenoude cipressen is. Verder zien we door de overbevolking geen vogels of wild. Het is wat ons betreft wel een belevenis op zich maar het park is er wel minder leuk door. ’s Avonds eten we in ons hotel dat midden in het park ligt. We eten om dezelfde tijd als gisteren maar i.t.t. gisteren loopt het pas rond 7 uur vol. Vermoedelijk doordat veel mensen de zonsondergang wilden zien. De menukaart is weer in het Engels maar ik denk dat een translater het werk heeft gedaan. Zo hebben de gerechten illustere titels als: “sheet iron mountain porc”, “Cloved peanuts” of the “onions explodes the beef”. Dat laatste bestond uit bosuitjes en runderreepjes en was zeer lekker.

Dag 6 maandag 19 maart Alishan.

Na een Spartaanse nachtrust op een te harde matras, beginnen we, zoals gewoonlijk, met het ontbijt.
We zijn net op tijd voor de laatste sneetjes brood. Deze keer hebben ze niet alleen pindakaas maar ook chocoladepasta. We willen nog een “salted duck egg” eten maar na 1 hap moeten we dit voor gezien houden. Volgens mij zat daar een dodelijke hoeveelheid zout in. We verlaten het nog immer zeer drukke park om de rust op te zoeken boven op de berg 25 km verderop in het Tatakapark.
Dit park ligt op 2600 meter en biedt volop wandelmogelijkheden. Vlak voordat we bij Tataka zijn, zien we makaken langs de weg. We stoppen op een parkeerplaats waar al gauw meerdere auto’s volgen. De makaken laten zich gemakkelijk fotograferen. Een scooterrijder is afgestapt. De onbewaakte scooter wordt prompt overvallen door een makaak. Voordat de eigenaar het in de gaten had, was de fietstas geopend en was er een broodje gejat. De gauwdief rent vervolgens met het broodje de boom in. Een andere toerist doet wat overal wordt afgeraden, hij voert de apen. Ook hij wordt overvallen want het broodje wordt uit zijn handen gegrist. De leus “Keep wildlife wild” was niet aan deze man besteed. Mijn misantropisch gevoel steekt op zulke momenten de kop op.
We maken een wandeling van zo’n 4 en een half uur. Het is wederom prachtig weer en we kleuren heerlijk bij. Met mijn arm gaat het ook stukken beter. De paar dagen rust doet hem goed. Het is een mooi vrij droog gebied met een brede kijk over het dal, de vegetatie is op deze hoogte vrij beperkt. Er staan echter nog genoeg pijnbomen.  Wat ons vooral aanspreekt is de stilte. Geen luidruchtige Chinezen, geen vliegtuigen, geen auto’s. De stilte bestaat uit het geluid van wind, boomklevers, kraaien en opwindvogels(we weten niet hoe ze echt heten). Laatstgenoemden halen op een astmatische manier piepend adem waarbij de toon steeds hoger wordt om vervolgens leeg te lopen met een hard “trttt”. Elke keer moeten we er weer om lachen. Het hoogste punt van de wandeling ligt op 2881 meter. De endemische Morrison-lijstergaai maakt mijn saaie plaatje van de steen met de hoogtemeters opeens leuk. Om 4 uur zijn we weer terug in ons heerlijk overvolle park waar de toeristen nog steeds bezig zijn met het maken van detailopnames van de bloesems.
We eten deze keer een hotpot in het centrum van Alishan. Het is een pan met heet water die op een gaspit komt te staan. Hierin kan van alles zitten maar wat niet mag ontbreken is de kool. Dit eten ze warm bij het ontbijt bij de lunch en dus ook bij het avondeten. Verrassend genoeg zijn de titels van de menu’s hetzelfde als bij ons hotel. Ik ben toch benieuwd wat met sheet iron bedoeld wordt. Barbara denkt aan iets gestoomd.