Namibie dag 19-23

Dinsdag 11 november Mariental.

We hebben de wekker gezet om 5 uur. We willen zo vroeg mogelijk het park in, is het niet voor de mooie zonsopgang dan toch wel om de warmte voor te zijn.
De poort zal rond 6 uur opengaan. Om 6 uur staan er voor de poort al zo’n 10 auto’s te wachten, we sluiten netjes achteraan. Als de poort opengaat, vrezen we dat het nog wel even kan duren eer dat iedereen de toegang heeft betaald maar ze denken hier best wel goed na. De toegang mag je op de terugweg betalen. Het zijn nog niet van die rare jongens.
We zien de zon opkomen maar de enige bewolking aan de horizon zit voor de zon waardoor de kleuren toch niet zo mooi uitpakken.
Sossusvlei is nog 60 km rijden, volgens onze kaart over een onverharde weg maar de weg blijkt geasfalteerd te zijn. Gezien de gatenkaas hebben ze dat niet gisteren gedaan. De maximale snelheid is 60 p/u maar met 80 p/u zijn we nog steeds het braafste jongetje van de klas. Om ons heen zien we de rode duinen opdoemen.
Bij km 45 ligt Dune 45, een van de grote rode duinen die je kunt beklimmen. Het is er al behoorlijk druk. Ik klim naar boven, aanvankelijk op mijn schoenen maar nadat deze volgelopen zijn met zand op mijn blote voeten. Het zand is heerlijk zacht maar het loopt van geen meter. Bij elke stap glij je weer een halve stap terug. Naar beneden gaan is nog het leukst, dit kun je met grote stappen doen.
Aan het einde van de asfaltweg is het nog 5 km naar de Sossusvlei. Je kunt hier je auto parkeren en gebruik maken van de pendeldienst van de NWR of zelf in je 4*4 rijden. Als de 4l het gedaan zou hebben, hadden we het overwogen maar we maken nu gebruik van de pendeldienst. Qua tijd maakt het ook niet zo veel uit. Onze totale wachttijd bedroeg minder dan 10 minuten, de tijd die je nodig hebt om je banden leeg te laten lopen tot 1 bar en daarna weer op te pompen.
Rond de dead vlei, een zoutpan met veel dode bomen, ligt de grootste zandduin van het park, de Big daddy. Met zijn 300 meter doet hij niet veel onder voor onze grote vader; st Pieter.
Barbara houdt zich bezig met de dead vlei terwijl ik de Big daddy beklim. Ik hou een hoog tempo aan waardoor mijn kuiten verzuren, het is een heuse kuitenbijter. Maar het is de moeite waard want het overzicht over de duinen en de pannen is prachtig al vond ik het qua plaatje niet halen bij de duinen met oceaan in Sandwich harbour.
Om half 12 zijn we het park uit, we moeten dan nog een flink stuk rijden. We nemen de kortste route naar de verharde weg. We gaan op weg naar het zuiden naar de op 1 na grootste canyon van de wereld, de Fish river canyon.
Eerst gaan we oostwaarts naar Maltahohe en Mariental. Gezien de hoeveelheid kilometers zullen we rond 4 uur in Mariental zijn, 400 km van de canyon. Het landschap is vrij eentonig, het weer onbestendig. Aan de horizon hebben we 100 km lang een zwarte lucht waarbij het onweert en regent. Net achter Mariental blijft het hangen
In Mariental pakken we de River lodge, we zijn de enige kampeerders hier en hebben daardoor ons eigen washok. De bui blijft zichtbaar aan de horizon, af en toe krijgen we er een paar spetters van mee.
Aan de overkant kunnen we eten in het Guest house Tahiti. Het lijkt op een truckersrestaurant, niet alleen vanwege de gasten maar ook vanwege de enorme porties voor weinig geld en de wat al te aanwezige achtergrondmuziek. Ik zou als restauranthouder niet zo snel kiezen voor de Beastie boys.
Als het donker is, is de bui wat lastiger in de gaten te houden maar onze timing is helemaal ok. Om 9 uur zitten we met zaklamp in de tent wanneer de bui echt losbarst. Het duurt echter maar een half uur dan lijkt alles definitief over te zijn.
 

Woensdag 12 november Hobas

We vertrekken om 8 uur voor de 400 km naar het zuiden, voornamelijk over asfalt. Het is 228 km naar Keetmanshoop, hier zullen we boodschappen doen en bijtanken.
Het gemiddelde ligt weer rond de 100 zodat we al om 10:30 in Keetmanshoop zijn, we nemen vlak voor Keetmanshoop een afslag naar het kokerbomenbos. De kokerboom is familie van de aloë. Je ziet er af en toe eens eentje maar een heel bos is apart. We moeten daarvoor even van het asfalt af, 13 km onverhard rijden. Helaas krijgen we na 4 km een lekke band. Gelukkig is auto repair man aanwezig.
Deze keer gaat het verwisselen een stuk sneller een nieuw pr van 15 minuten. “It’s all-in a day job”.
De kokerbomen zijn fascinerend, het is even een leuke afwisseling met het rijden.
We moeten nu ook nog in Keetmanshoop een garage vinden. Gelukkig ligt deze naast het tankstation. Helaas kan de band niet gemaakt worden, er zit een grote scheur in. We moeten opnieuw voor meer dan 100 euri(banden zitten niet in de verzekering) een nieuwe band kopen. Dat zijn geen grappen.
Om 3 uur zijn we in Hobas waar we een lekker schaduwrijke plek hebben met veel wind.
We zitten op 10 km van het belangrijkste uitzichtpunt over de canyon. Hier heb je ook de zonsondergang. We eten op tijd zodat we op tijd bij de zonsondergang zijn. Het is niet zo’n druk bezocht park, het ligt niet zo handig, maar aanwezig zijn de onvermijdelijke groepsreizigers die altijd en overal een groepsfoto moeten maken. De zonsondergang valt wat tegen. Het licht blijft te fel omdat de zon nog flink schijnt als deze achter de canyon verdwijnt. Morgenochtend hebben we vast beter licht.

Donderdag 13 november Ai Ais

Het was een koude nacht, we hebben de deken hard nodig gehad. Het kan hier heel heet zijn en dat zal vandaag ook het geval zijn maar gisteren was het met 28 graden overdag en een straffe, frisse bries uitzonderlijk koel.
We zijn zoals gewoonlijk vroeg op zodat we ’s ochtends voor de hitte door het nationale park langs de diverse uitzichtpunten over de canyon kunnen rijden. De Fish river canyon schijnt de op een na grootste van de wereld te zijn. Hm, het is maar hoe je dit bekijkt. Qua diepte (550 m max) zijn er over de wereld wel diepere canyons te vinden. Volgens mij is de gorge du Verdon meer dan 600 meter diep en in Ethiopië is er 1 meer dan 1000 meter diep. Qua lengte, 160 km en breedte 27 km kan ie wel wedijveren met alle andere canyons. Op die ene na natuurlijk. Qua ruigte en qua kleuren lijkt de Fish river canyon wel op de Grand. Eigenlijk is dit de Grand canyon met 700 meter minder diepte. Hierdoor zie je de rivier veel duidelijker en zie je de meandering mooi lopen. Je ziet de rivier zelfs een haarspeldbocht maken. De rivier staat bijna droog en je vraagt je, net als met de Colorado, af hoe dit stroompje zo’n ravijn heeft weten te maken. Tijd, de hulp van een aardbeving en waarschijnlijk een hoger debiet zouden het antwoord kunnen zijn.
Je mag helaas niet naar beneden lopen. Wel mag je de gehele canyon in 5 dagen aflopen. Er is dus wel een pad naar beneden maar de bordjes zijn duidelijk. Wel jammer. Ik haal het wel om naar boven en naar beneden te lopen maar er zullen waarschijnlijk veel toeristen zijn die hun conditie overschatten. De NWR heeft geen zin om die mensen uit het ravijn te halen.
We laten de ruige canyon achter ons en overbruggen de 70 km naar Ai Ais. Het is daar zeer rotsachtig waardoor we weer geconfronteerd worden met bavianen. De NWR-site is prachtig en groot. Er zijn wel meer gasten dan in Hobas maar het houdt nog niet over.
De bavianen struinen de camping af op zoek naar voedsel. Wij zijn extra voorzichtig en smeren onze boterhammen in de auto.
We relaxen met een binnen- en een buitenbad. Het binnenbad bestaat uit natuurlijk bronwater dat bij Ai Ais opborrelt.

Vrijdag 14 november Rehoboth, Oanob stuwmeer.

‘s Ochtends zien we de common scimitarbill rondlopen in het gras. Met zijn gekromde snavel is het een zeer herkenbare vogel. Niet verwacht dat we die nog zouden zien.
We hebben een lange rijdag maar op de eerste 80 km na is alles verhard. We wilden aanvankelijk bij het wildpark Hardab gaan staan maar daar is de NWR al 3 jaar bezig met renoveren. Volgens onze gids en volgens de Lonely planet is het goed toeven aan het stuwmeer van Oanab nabij Rehoboth. Dat is nog maar 80 km van Windhoek. Dat betekent dat we meer dan 600 km moeten overbruggen. Gelukkig rijdt alles goed door. We rijden wederom langs hekjes. Het lijkt wel of heel Namibië omheind is. Betekent dit nu dat al dat land waar niets op te zien is van iemand is of willen ze gewoon niet dat allerlei wild de weg oversteekt?
Wat verder opvalt, zijn de arbeiders langs de kant van de weg. Af en toe zijn ze met stenen bezig of trekken ze aan struikjes. Iets verderop zie je dan aan de kant een paar iglotentjes staan, de vermoedelijke slaapplaats van deze arbeiders. Het riekt naar verborgen werkloosheid maar wellicht zijn ze zeer nuttige werkzaamheden aan het verrichten.
Rond 5 uur zijn we op onze plaats van bestemming. De locatie blijkt een schot in de roos te zijn. We krijgen een prachtige kampeerplek met uitzicht over het meer. Er is een overdekte open schuur en een eigen badhokje. Helaas zijn morgen alle kampeerplekken bezet maar we kunnen een kamer in een van de huisjes krijgen, ook niet verkeerd alleen ietsje duurder.
Dit betekent dat we vanavond onze laatste kampeerdag hebben.

Zaterdag 15 november Rehoboth, Oanob meer.

We worden deze ochtend getrakteerd op een hele familie van de white-backed mousebird. Ook die hadden we nog op onze verlanglijst staan.
’s Ochtends maken we een wandeling van 2 uur over het terrein. Het terrein herbergt nog aardig wat zoogdieren zoals de zebra, oryx, hartebeest en ook de voor ons nog onbekende blesbok. De laatste krijgen we veel te zien, verder hebben we nog prachtige uitkijkpunten over het meer en zien we de gebruikelijke hagedisjes, grondeekhoorns en een mooie agame.
De rest van de dag brengen we door voor ons huisje waar het uitstekende rieten dak zorgt voor de broodnodige schaduw.
We zijn bijna aan het einde van onze reis. Morgen Windhoek en dan terug naar Amsterdam.
’s Avonds in het restaurant van dit resort krijgen we een onervaren serveerster. In het weekend blijkt het menu beperkt te zijn tot een drietal gerechten. Het visplateau dat Bar op de reguliere kaart had zien staan gaat aan haar neus voorbij. We bestellen de beer battered fish maar krijgen de fish curry. Het blijkt dat we onze maaltijd van het weekendmenu van de vorige week hebben besteld. Verrassend, dat we zonder verder commentaar een gerecht krijgen van het huidige weekendmenu. Het eten is gewoon lekker maar ons toetje wordt vergeten. Als ze er achter komt en we alsnog het toetje krijgen is het bij het taartje horende ijs half gesmolten. Toch klagen we verder niet, ze is best aardig en doet haar best.