USA 2023 dag 13-15

Dag 13 dinsdag 7 november La Verkin

Onze stop tussen Lake Roberts en Zion (La Verkin) was precies in het midden. Gisteren stond er 5:27 als reistijd vandaag is het 5:26. Toch niet verkeerd uitgezocht met het mooie park van gisteren.
Het rijden is met de rustige wegen een heerlijke bezigheid. We luisteren naar podcasts zoals de Derde helft, Bureau sport, Op z’n kop of geschiedenis voor herbeginners. Net als de muziek, downloaden we alles eerst op Spotify zodat we niet hoeven te streamen. Vaak genieten we ook in stilte van de omgeving. Zeker als het zoals vandaag opeens erg mooi begint te worden.
Heel Arizona is eigenlijk een badland. Steeds weer duiken de geërodeerde rotsen aan de horizon op. Halverwege de reis doemen de hoge vermiljoenen kliffen op van de Grand Canyon.
We rijden aan de noordkant van de canyon langs waar 2 sierlijke bruggen de 2 kanten verbindt. Hier stappen we even uit om een blik te werpen op de Coloradorivier.
Iets verderop stoppen we nog voor wat apart gevormde zwerfkeien.
Richting Utah wordt het bosrijker. Om drie uur precies zijn we bij ons hotel in La Verkin – de gateway naar Zion.
We waren 25 jaar geleden ook 1 dag in Zion maar hebben toen de wandeling, the narrows, door het water gemaakt. Je volgt dan de rivier die door de canyon loopt. Een mooie wandeling waarmee je een zeer goede indruk van de canyon krijgt maar verder niets van het park ziet.
We eten Amerikaans bij de stagecoach inn.

Ondertussen is na tussenkomst van Booking het geld teruggestort door Club Quarters hotel. Echter door allerlei valutakosten missen we nog bijna 90 euro. We laten het er nog niet bij zitten.

Dag 14 woensdag 8 november La Verkin

Hoe hebben we het voor mekaar gekregen om hier 25 jaar geleden maar 1 dag te wandelen terwijl we aan het eind nog een dag over hadden?
Het park is echt prachtig. Het hele park is eigenlijk ook een canyon. Bij de narrows is ie dus smal maar in de rest van het park aardig breed. Veel hoge zeer steile rotsen torenen uit boven de rivier de Virgin die wordt gemarkeerd door de gele bladeren van met name espen.
We zijn er vroeg bij. Om 9 uur parkeren we bij het bezoekerscentrum en stappen in de shuttlebus. De shuttlebus is naast de fiets en de benenwagen het enige toegestane vervoermiddel op de route naar de narrows.
Het park is niet al te groot, het aantal bezoekers wel. Het gevolg is dat het op de meeste wandelpaden behoorlijk druk is.
Wij starten onze wandeling bij de grotto. Hier begint een van de populairste wandeling - Angels landing. Deze loopt behoorlijk zwaar omhoog naar een uitzichtpunt. De weg zigzagt steil omhoog. In het Engels worden dit switchbacks genoemd. Het geeft een leuk effect als je wat hoger het totaaloverzicht krijgt.
We starten nog redelijk warm aangekleed maar algauw kan er van alles uit. Het is ongeveer 13 graden maar met de zon erbij voelt het als 20.
Bij het uitzichtpunt kijk je diep het ravijn in met aan weerskanten steile rotsen. Voor de Angels landing heb je een permit nodig. Je klautert dan met behulp van touwen boven op een van de steilere rotsten
Wij hebben geen permit en voor Bar was het uitzichtpunt wel genoeg klimwerk.
Ik loop zelf nog een stuk verder over de westrim waarmee ik ook nog uitzichten vanuit een andere hoek krijg. Het ravijn is daar nog duizelingwekkender.
We lopen dezelfde route terug en pakken daarna het pad op richting bezoekerscentrum die deels behoorlijk zanderig is.
Het park is zo fotogeniek dat ik foto’s blijf maken. We hebben uiteindelijk 20 km gelopen. Het was absoluut de moeite waard om hier terug te komen. Morgen nemen we onderweg naar Grand staircase Escalante national monument nog even Bryce mee. Ook dat hebben we 25 jaar geleden gedaan maar als we er toch langs rijden...
We eten vegan in het Indiase restaurant Red Fort waar ze ondanks een voor een Indiaas restaurant behoorlijke lijst aan bier en wijn deze avond geen alcohol in huis hebben. Daar gaat de womibo.

Ondertussen meldt het CQ hotel dat ze alleen het bedrag kunnen terugstorten dat ze per ongeluk in rekening hebben gebracht. De transactiekosten en valutakosten zijn dus voor onze rekening?
We schrijven nog maar eens een boze mail waarbij we ook onze teleurstelling uiten over de afhandeling. Wat een ballentent!

Dag 15 donderdag 9 november Boulder

Voel me toch wat stijfjes na al het gewandel van gisteren. Geen betere remedie tegen stijfheid dan te gaan wandelen.
We rijden niet de meest korte route vandaag, in tijd dan. We rijden graag nog even dwars door Zion om nog meer van dit mooie park mee te nemen.
De scenic route door Zion is inderdaad sceneriek (is dat wel Nederlands?).
Als we het park uitrijden blijft het landschap mooi. Af en toe bos maar ook af en toe al een glimp van iets wat op Bryce canyon lijkt. We blijven door badlands rijden zonder dat het verveelt.
We zijn net voor 12 uur bij het bezoekerscentrum van Bryce. Hiep hiep hoera; het park viert haar 100e verjaardag.
We maken een magnifieke wandeling van 2 uur langs de vele hoodoos en hoodoos in wording. We volgen de Queens trail naar beneden en de Navajo trail terug omhoog door een canyon met aan het eind weer switchbacks.
Het godenrijk heeft de beste boetseerder op dit project gezet. Er is behoorlijk creatief gekleid.
Had ik 25 jaar geleden dezelfde verwondering?
Ik zal het vanavond opnieuw druk hebben met het uitzoeken van al die foto’s. Destijds werkten we nog met rolletjes en was je zuinig met het maken van foto’s. Het voordeel was dat het veel tijd scheelde. Het nadeel mag duidelijk zijn. Toen ik na het ontwikkelen van het rolletje ontdekte dat er een kras op de foto’s zat was ik diep teleurgesteld.
Het was wederom zeer zonnig. Wel fris maar dat is normaal gezien de hoogte en het jaargetijde. Toch kon ik door het zonnetje volstaan met een dun winddicht shirt.
Bryce lag op de helft van de route. We vervolgen onze weg naar Grand staircase national monument.
Bij het bezoekerscentrum krijgen we de gewenste informatie omtrent het bezoeken van de Zebra en Peek-a-boo slot canyons. Met name de laatste wordt spannend omdat de weg naar het beginpunt misschien niet geschikt is voor een gewone personenauto. Het is op eigen risico. Hiermee schat ik in dat het wel zal gaan in dit land van overdreven waarschuwingen.
Onze accommodatie - de Boulder mountain guest ranch - ligt in Dixieland meer specifiek in het Dixie National Forest (oppervlakte: 8000 km2).  Het is er lekker koud maar binnen in onze hut is het behaaglijk warm.